De spinazie is geoogst. Nou, hier gaat de lading zo naar boven de fabriek in, op weg naar de eerste stap. En dat is het blowen. Er zijn daar gigantische kasten met enorme luchtblazers die alle zand, takjes en steentjes uit de spinazie blaast.
Nou, deze spinazie is helemaal schoon geblazen. Kijk, je ziet geen zand meer zitten. Dus op naar de volgende stap, de wasserij.
Dan komt nu het schone gedeelte. Vandaar dat ik even een schoon pak aan heb. De wasserij. Hier bij de wasserij wordt de spinazie wel vijf keer gewassen. En het water hier wordt gerecycled. En bij elke stap, het zijn er vijf, wordt het steeds ietsjes schoner. Totdat er bij de allerlaatste stap uiteindelijk met kraakhelder water gespoeld wordt. Want kraakhelder water betekent natuurlijk ook kraakheldere spinazie. Op naar de volgende stap.
Na het wassen wordt de spinazie geblancheerd, zoals dat heet. Het gaat door een tunnel, die zie je daar, met kokend water en hete stoom om eventuele bacteriën te doden en de spinazie zo langer houdbaar te maken. Hij is mooi geblancheerd, dus in principe is ie nu klaar om in te vriezen. Tenminste, dat geldt dan voor deze, de bladspinazie. Maar wij willen natuurlijk ook weten hoe de gehakte spinazie gemaakt wordt en dus de spinazie à la crème. Dus dat wordt choppen.
Dit is het chopcenter van de fabriek. Hierin zitten vlijmscherpe messen waarmee de spinazie in stukjes wordt gehakt. Gechopt dus eigenlijk. En dan gaat het via die buizen naar de volgende stap.
Zo. Dit hier is de gehakte spinazie, de chop. Dan heb je hier de room. De crème dus eigenlijk. Ruikt wel een beetje naar nootmuskaat. En als je dit dan samenvoegt, dan krijg je, zo simpel is het, spinazie à la crème. En dit hier is dan uiteindelijk de spinazie à la crème. Ik moet zeggen, het ruikt heerlijk, maar dit moet dan dus nog ingevroren worden. Nou, dat is weer een heel apart verhaal. Dat gaan we straks doen. Dat heet shock freezen.
We hebben de spinazie à la crème hier helemaal kant en klaar. Maar nu moet die nog ingevroren worden, dat is een hele belangrijke stap. Dat moet namelijk heel snel gebeuren. In 6 minuten moet de spinazie afgekoeld worden van tien graden boven nul naar achttien graden onder nul. En dat proces noem je dus shockfreezen.
Waarom moet dat nou zo snel? Dat heeft te maken met kristalvorming. Zodra het water in die spinazie bevriest, ontstaan er namelijk kristallen. Dat gebeurt grofweg tussen de 0 en de -5 graden. Maar nu komt het. Hoe langzamer dat water bevriest, hoe groter die kristallen worden. En hoe groter de kristallen, hoe scherper en gemener de punten aan de uiteindes van de kristallen. En die grote, scherpe kristalpunten kunnen de cellen in die spinaziedeeltjes helemaal kapot maken. En als dan vervolgens de spinazie ontdooit, gaat de kwaliteit er op achteruit. Dus wat is dan de oplossing? Ervoor zorgen dat het moment van kristalvorming zo kort mogelijk duurt, zodat die kristallen heel klein blijven. En dat heet dus shockfreezen.
Hier in deze vriestunnel gebeurt dat shockfreezen. De spinazie wordt neergelegd op een koelplaat, afgedekt met een deksel en dan gaat die dus deze tunnel in. Vervolgens wordt de plaat razendsnel gekoeld met deze vloeistof hier. En dan kan je denken, wat raar, dan zou die vloeistof toch ook moeten bevriezen als het zo koud is? Ja, maar in dit geval niet, want dit is een hele speciale vloeistof, namelijk koelvloeistof. Ik kan het even demonstreren met deze speciale thermometer. Die doe ik erin. 31 graden onder nul is het. Koud genoeg dus om die platen met spinazie in rap tempo te laten bevriezen.
De laag bevroren spinazie wordt in dit soort blokjes gehakt Je kan het ook horen, tjak, tjak, tjak. En die blokjes gaan bevroren naar de inpakafdeling waar het ook behoorlijk koud is. Geheel automatisch verdwijnt de spinazie via deze monorail uit beeld. Op naar het grote vrieshuis.
Het is hier echt gigantisch. Overal, zo ver als je kan kijken, spinazie in deze reuzevriezer van -24 graden. Het moge duidelijk zijn, spinazie in overvloed. Eet smakelijk! Koud wel.
