Voordat er puntenslijpers waren gebruikten mensen messen om de punt van een potlood te scherpen. In het midden van de 19e eeuw bedacht een Franse uitvinder iets beters: een klein doosje met een mes en een kegelvormige opening. Je doet het potlood erin, draait rond en... je punt is gemaakt. Al anderhalve eeuw verkrijgbaar bij eh... potloodventers want de puntenslijper is nog steeds een handig ding. Een paar keer draaien en je krijgt een vlijmscherpe punt aan je potlood. Om een puntenslijper te maken beginnen ze met speciaal staal voor het mes. Het staal wordt afgerold en platgewalst.
De platte staalplaat gaat naar een stansmachine. Die stanst in een beweging vijf mesjes inclusief een schroefgat in het midden. Ook komt het bedrijfslogo er op te staan.
Deze machine produceert meer dan 100.000 puntenslijpermesjes per uur. Een medewerker schept de bladen op een lopende band, die naar een oven leidt. Daar krijgen de mesjes het wel even warm van. In de oven is het maar liefst 820 graden Celsius. De mesjes maken langzaam hun rondje in de oven. Deze reis duurt zo'n 15 tot 20 minuten. Dan gaan ze in een oliebad, waar ze snel afkoelen. Daar worden ze hard van maar het maakt lelijke vlekken. De olie laten ze weglopen in een langzame centrifuge. Een mengsel van gedroogde mais en polijstpasta doet wonderen voor het verkleurde oppervlak.
Een medewerker doet de mesjes nu in een andere centrifuge. Na een aantal uren in draaien een poetsmiddel zijn ze gepolijst. Daar knappen ze van op! Dit is voor, en dit is na. Deze draaiende band legt ze netjes op een rijtje en prikt ze op deze metalen rail. Zo kan een slijpmachine ze allemaal tegelijk messcherp maken. Vervolgens maken ze de behuizing voor het mesje: een cirkelzaag snijdt een strook magnesium in blokjes. De magnesiumblokjes vallen in een stortkoker en komen zo op de juiste manier bij een stans aan. De stans maakt een afdruk van het bedrijfslogo
op de boven- en onderkant van de blokjes. Dan gaan de behuizingen een voor een naar een boormachine die de kegelvormige gaatjes, zo groot als een potlood, uitboort. Een tweede boor maakt een klein gaatje bovenop voor de schroef die het mesje vast zal houden. Een metalen pin duwt de behuizing uit de houder in een verzamelbak. Een medewerker dompelt de behuizingen in vijf chemische baden. Elk bad bevat een andere oplossing. Deze chemicaliën halen de scherpe randjes van het magnesium
en laten ze lekker glimmen. Een medewerker verspreidt de behuizingen op een lopende band die door een droogruimte voert om van de restjes chemicaliën af te komen. De behuizingen moeten nu nog een mesje krijgen.
Een aanvoermachine brengt ze naar de laatste stap: de schroefjes gaan via deze trechter naar een schroevendraaier. Een mechanisme schuift de mesjes op hun plaats waarna de schroevendraaier een schroefje plaatst en vastzet. De puntenslijpers zijn klaar voor de verkoop. Er waren veel stappen voor nodig om deze magnesium puntenslijpers te maken. Hier zien we het nog eens samengevat. Meer dan 150 jaar nadat hij werd uitgevonden maakt de handbediende puntenslijper het leven nog steeds makkelijker. En in deze fabriek maken ze elke dag een goed punt.
