Dit is echt een typisch Nederlands fenomeen: het frietbakje. Je komt het bijna nergens ter wereld tegen. Trouwens, we doen niet alleen friet in plastic bakjes, maar ook allerlei andere snacks: kroketten, frikadellen, kaassouffles, zigeunersticks met pindasaus, berenhap, pikanto's, mexicanos. We gebruiken met zijn allen per jaar zo'n 350 miljoen van deze plastic bakjes. Dan rest nog 1 vraag: Hoe worden ze eigenlijk gemaakt? Hier in Helmond staat de grootste frietbakjesfabriek van Nederland. Een frietbakje begint als plastic korrel: plasticgranulaat heet dat. De granulaat wordt in deze pijp omgesmolten, enorm verhit tot vloeibaar plastic. Dat vloeibare plastic wordt op deze rol afgezet en gewalst zodat je een hele dunne laag folie overhoudt. Kijk die komt er hier weer uit. Hier is de folie trouwens zwart omdat het gebruikt wordt voor zwarte bakjes. Vervolgens worden de bakjes anti-statisch gemaakt en wordt er anti-plak opgespoten. Zodat ze bij de patatboer niet steeds aan elkaar vast blijven zitten. De folie wordt er afgerold en weer warm gemaakt. De warme folie wordt hier over een mal heengetrokken en vacuüm worden de vormpjes erin getrokken. Daarna wordt het plastic eraf gestuwd. Deze stansmachine snijdt vervolgens de bakjes los. In 1 keer 12 bakjes. Nu is het natuurlijk handig als je niet met je vingers hoeft te eten. Vandaar dat ze hier ook plastic snackvorkjes maken. Hoe doen ze dat? Gloeiend hete plastic wordt een mal ingespoten en meteen daarna afgekoeld zodat het plastic daarna meteen hard wordt. Je krijgt een hele mooie cirkel met plastic vorkjes. Het enige is nog dat ze zitten aan elkaar vast en worden losgemaakt in de draaitrommel. Iedere dag worden er hier zo'n 370.000 wegwerpbakjes gemaakt. Dan is het wel de bedoeling dat je die netjes in de prullenbak weggooit. Ze heten wel plastic wegwerpbakjes, maar het is niet de bedoeling dat je dat al te letterlijk neemt.
