De dikbilkoe is door de mens gemaakt door eindeloos door te fokken met sterk gespierde koeien. Dan krijg je koeien met enorme spieren en dus heel veel vlees. Een melkkoe kan wonen in zo'n vleeskoe. Een volwassen melkkoe weegt zo'n 400 kilo, deze wegen 800, 900 kilo. Er zijn bepaalde genen die deze koeien dragen. En hoe ze in het verre verleden aan die genen kwamen, weet ik niet. Maar puur door fokken, de beste dikbilkoeien met elkaar kruisen. De vleesveehouders waren enthousiast over hun enorme koeien. Maar ze kregen een onvoorzien probleem. Doordat die koeien zulke spiermassa's hebben, ook rondom het bekken...werden die bekkens steeds kleiner, en daardoorheen ligt de geboorteweg. Dus het kalf moet erdoorheen. Als het bekken steeds kleiner wordt, kan het kalf er niet meer uit. Dan krijg je dus per definitie een keizersnee. Dit is Bea 2. Dit is een litteken van een keizersnee 10 dagen geleden. Het kalf is zo geboren. Van de routinematige keizersnee willen we af. Het is niet natuurlijk. Een koe moet natuurlijk kunnen bevallen. Toen we 30 jaar geleden met dit ras begonnen, werden er nul procent natuurlijk geboren. Gaandeweg hebben we met de fokkerij dat teruggefokt naar een groter bekken. We zitten op 42% normaal geboren dit jaar. Het proces loopt vrij langzaam. Je hebt maar EEN keer per jaar een kalf. Van die kalveren is 50% stier. Dus daar fokken we niet mee qua geboortes. Dus in de beginfase ben je lang bezig om een veestapel te fokken met ruimere bekkens. Kijk, daar staat er eentje. Die heeft gewoon gekalfd. Er ligt een prachtig kalf bij. Dat kan dus prima. Doorfokken en bij problemen terugfokken. Zo blijven we ingrijpen in de natuur met soms onvoorziene gevolgen.
