Dans, klassiek en modern. Wie is de kunstenaar bij dans? De choreograaf die de vormen bedenkt of de dansers die het uitvoeren? Krisztina de Châtel is choreograaf en repeteert de 'Grand Finale', haar dansvoorstelling die uitgevoerd wordt door klassieke en moderne dansers.
Ik leg het uit zoals het moet en als je natuurlijk overleg pleegt met name hoe jij het opbouwt en wat jouw stijl is, dan dat is heel belangrijk. En dat doe ik steeds, nou, dan snappen ze het. En als iemand dat niet snapt, ja, dan is het beter dat iemand weggaat, dan past zo iemand niet in mijn groep. Vaak moet ik het wel zo vaak voordoen, omdat ik het dan exact zo wil, ritmisch zo, hoe ik het in mijn hoofd gezet heb, dat komt ook voor.
Vaak is het toch zo dat toch die danser dan een eigen interpretatie uiteindelijk net zoiets bijzonders bijbrengt, dat ik daarvoor kies. Bij mij wordt je eigenlijk bijna geacht, dat je meedenkt. Maar dat is leuk hè? Want anders is natuurlijk een danser een pop, die zomaar een beetje het uitvoert. En terwijl die uitvoering heel belangrijk is dat het heel exact is, toch is het uiteindelijk die eerste instantie die kwaliteit, die kan inderdaad in samenwerking met de dansers ontstaan.
Sowieso is het jouw lijf, dus elke beweging zal bij iedereen anders eruitzien. En het is toch, ja, je bent toch bezig met je eigen gedachten en je stuurt met je gedachten stuur je gewoon die bewegingen aan. Dus het wordt sowieso van jezelf. In eerste instantie kopieer je de vorm, maar kopiëren, dat lukt nooit: het wordt nooit zo vol als je het echt van binnenuit doet. En naarmate je het vaker van binnenuit doet, wordt het van jezelf, dat gebeurt heel automatisch.
Door een hele carrière werk je met zoveel choreografen, ik kan niet zeggen, dat het altijd dezelfde is, het is elke keer weer anders.
