In de Zuidelijke Nederlanden vallen radicale protestanten en relschoppers kerken en kloosters binnen en slaan het hele interieur kort en klein. De beeldenstorm is begonnen en trekt een spoor van vernieling door het hele land. De protestanten moeten niets hebben van de pracht en praal van de katholieken. Alle katholieke verering van beelden van Maria, daar geloven de gereformeerden allemaal niet in. Zij zeggen eigenlijk: dat moet allemaal weg, dat is des duivels. En daarom moet het ook met heel veel geweld. Daarom gaan ze ook die beelden breken, in brand steken, ophangen, erop pissen en noem maar op. Dat moet allemaal met een soort extra agressie om te laten zien dat je echt de duivel verslagen hebt in die beelden. De schade van de beeldenstorm was niet te overzien. Op deze kerkbank in Breda zijn alle gezichten weggehakt. Eeuwenoude kerkinterieurs en onschatbare boekencollecties gingen voor altijd verloren. De beeldenstorm verspreidde zich vanuit het zuiden als een vloedgolf over de Nederlanden. Door allerlei erfenissen, huwelijken en veroveringen waren deze provincies in handen gekomen van Filips de tweede, de koning van Spanje. Veel Nederlandse edelen zijn voor godsdienstvrijheid, maar de Spaanse koning is katholiek en wil afrekenen met andersgelovigen, zoals de protestanten. In Madrid horen ze over de beeldenstorm. Dat is een schok. Een enorme schok, omdat het eigenlijk de twee pilaren van Filips' politiek aantast. Het tast aan de ene kant zijn pogingen aan om het katholicisme overal als de enige godsdienst te vestigen. Nu wordt ie publiekelijk eigenlijk in zijn hemd gezet. En dat is dan ook meteen het tweede probleem. Want die beeldenstorm is een aantasting van zijn gezag. Filips stuurt Alva, de gevreesde IJzeren Hertog. Alva moet de opstandelingen straffen, de protestanten uitroeien en het bestuur centraliseren. Vijf dagen na aankomst stelde Alva zijn eigen rechtbank in: de Raad van Beroerte. Die moest iedereen veroordelen die had deelgenomen aan de beeldenstorm. Het volk had het al gauw over de blauwe draad vanwege de vele gruwelijke vonnissen. Hij stelt een aparte rechtbank in, de Raad van Beroerte, die een groot aantal processen voert, doodvonnissen uitspreekt, vaak ook tegen mensen die niet gepakt kunnen worden, maar die worden in afwezigheid veroordeeld en die weten als we terugkomen en we worden aangehouden, dan gaat ook mijn kop eraf. Ruim tienduizend mensen worden bij verstek veroordeeld en raken al hun bezittingen kwijt. Meer dan duizend anderen worden geëxecuteerd, waaronder de graaf van Egmont. Maar ook de heer van dit kasteel in Zuid-Limburg, de Graaf van Horne. Beide edelen waren zeer geliefd bij het volk. Alva wilde een voorbeeld stellen en maakte van hun executie een groot spektakel. Het schavot op de Grote Markt in Brussel werd met een zwart laken overdekt en drieduizend Spaanse soldaten moesten de orde bewaren. De terechtstelling wekte afschuw in het hele land. Het beeld van Alva als meedogenloze tiran was voor altijd gevestigd.
