Voor de oorlog wonen er zo’n honderdveertigduizend Joodse mensen in Nederland. De meesten in Amsterdam. En iedereen vindt dat heel gewoon. Joden en niet-Joden leven samen, werken samen, trouwen samen en feesten samen. Geen enkel probleem. Maar als de Duitsers Nederland bezetten komt daar een einde aan. Ze haten de joden en maken hun het leven onmogelijk.
Maar wat ik nog het ergste vind, wat ik het aller-allerergste vind... ik mag ook niet meer bij Gerda op bezoek! Haar ouders zijn gewoon bang. Waarvoor? Dat het besmettelijk is?! Zij kunnen ook worden ontslagen. Weet je mam, ik heb erover nagedacht en ik vind het helemaal niks: 'joods zijn'. Kijk, dan doe je gewoon zo. Of je houdt je tas extra hoog. Dan zien ze hem ook niet. Dan krijgen ze toch gelijk. Een jood verbergt altijd dat hij jood is. Maar lieverd, wat wil je nou?! Zo valt hij toch niet op?! Nee. Het mag dan misschien wel vervelend zijn om joods te zijn... maar ik ga me er niet voor schamen. Zo.
Vanaf mei 1942 moeten alle joden vanaf zes jaar en ouder een gele ster dragen. Doe je het niet en je wordt aangehouden, dan heb je een groot probleem. Want iedereen moet ook een persoonsbewijs bij zich hebben, met zijn naam, een foto, een handtekening en zelfs een vingerafdruk. En als je jood bent staat er ook een J in dat persoonsbewijs. En de joden moeten van de Duitsers voortaan hier gaan wonen in de joodse wijk in Amsterdam. Er worden hekken omheen gezet en de bruggen worden opgehaald, zodat niemand er zonder toestemming van de Duitsers nog in of uit kan. Maar het leven gaat zelfs hier gewoon door. Mensen doen boodschappen, werken en er wordt zelfs nog getrouwd. Maar het leven voor de Joden zal dramatisch veranderen in de loop van de oorlog.
