Zo lezen Japanners hun manga als ze het niet op een tablet lezen. Een dik weekblad met allerlei vervolgverhalen. En ze zijn altijd zwart-wit. De drukkwaliteit is ook superslecht, net een soort krantenpapier. Dus het is niet de bedoeling dat je dit gaat bewaren. Je leest het gewoon even tussendoor, bijvoorbeeld in de tram of de metro. En als je het uit hebt, gooi je het gewoon gelijk weer weg. Eens in de zoveel tijd mogen de lezers stemmen welk mangaverhaal ze het allervetst vinden. En die wordt dan uitgebracht in zo'n pocket. Hier zijn er miljoenen van, in allerlei talen. Dus ook in het Nederlands. En het grappige is: Ook de Nederlandse versie lees je, net als in Japan, van achter naar voren. Dus precies andersom. En ook de volgorde van de plaatjes op de bladzijden lees je van rechts naar links. Dus geinig, maar wel effe wennen.
Zeg, zijn manga er nou eigenlijk vooral voor de jeugd, jongeren? Nee, helemaal niet. In Japan lezen alle mensen manga, van jong tot oud. En het kan overal over gaan. Over sciencefiction, of avontuur, over dieren, over pony's en poesjes. Het kan ook gaan over hele saaie dingen, zoals het huishouden, of school of koken. Er zijn ook hele gewelddadige manga, er zijn manga over kappers. Leeftijd speelt dus eigenlijk geen rol. Nee, het is echt voor alle leeftijden. Zelfs voor oudere mensen.
Met dit boek heb je ook een prijs gewonnen. Ja. De Zilveren Internationale Manga Award. Gefeliciteerd nog. Dank je wel. Een Japanse prijs. Klopt. Hij wordt uitgereikt door Japanse mangatekenaars. Daar word jij ook heel serieus genomen als mangaka. Zij vinden mijn werk echt typisch manga. Misschien dat het op het eerste gezicht niet helemaal manga is. Maar als je goed kijkt naar bijvoorbeeld de ogen en de gezichten, dan heeft het toch wel iets weg van de Japanse strip. En misschien nog wel belangrijker is het thema van het verhaal. Het gaat over twee oudere mensen die verliefd worden op elkaar. Dus het is best wel een emotioneel boek.
