Aakash (10) is heel anders dan Eva, de hoofdpersoon van dit verhaal. Hij is een jongen, hij groeit op met zijn beide ouders en hij is totaal niet bijgelovig. Toch vindt hij het heerlijk om in dit boek even Eva te zijn en samen met haar naar Suriname te vliegen om haar vader te zoeken en te verdwijnen in de jungle.
Welkom bij je waanzinnige podcast. Ik ben Aakash en dit is het werkstuk of hoe ik verdween in de jungle. Dit boek gaat over Eva en Eva is enig kind en ze heeft één moeder. Hoe is dat eigenlijk bij jullie thuis? Een moeder en een vader. Ik ben enigst kind en maak me echt niet zo veel uit. Ik heb heel veel dingen te doen. Schoolgaan, buitenspelen, lezen, tv kijken soms. Het verhaal gaat over zeg maar, over een meisje dat een moeder heeft, maar ze weet bijna niets over haar vader en ze moet op school een werkstuk doen over biologie. De één doet het over biologische tomaten, de ander over biologische wapens. Maar dat mag niet van de juf. En dit meisje, Eva. Zij doet het dus over biologische vaders. Dan uh, probeert ze allerlei informatie te vinden over haar vader, maar haar moeder vindt het niet zo echt belangrijk. Ze wilt uh, de man waarmee ze een relatie heeft gehad vergeten. En Eva probeert stiekem dingen... te informatie te verzamelen. Maar er is nog iets belangrijks dat je moet weten over Eva. Ze heeft de elfde teen. Soms, als iemand liegt, tintelt haar teen en dat vindt ze best gek. Maar zij denkt haar vader heeft ook haar elfde teen. Aan mijn rechtervoet zitten zes tenen. Zo ben ik geboren. De dokter heeft gezegd dat het niks ernstigs is en dat het heel vaak voorkomt. Van elke 3000 kinderen heeft er één een teen te veel of een vinger. Toch ken ik niemand die het ook heeft. Die extra teen ziet er heel gewoon uit, alleen ietsje kleiner en krommer misschien. Mama heeft me al een paar keer gevraagd of ik hem niet weg wil laten opereren. Ze gelooft me niet als ik uitleg dat ik iets heel bijzonders kan met mijn teen. Iets wat niemand anders kan. Soms begint hij ineens te prikken en te kriebelen. Een regen van warme speldenprikjes. Vroeger lette ik er niet zo op. Dan dacht ik dat ik gewoon te lang met mijn benen over elkaar had gezeten en dat mijn voet sliep. Maar dit was toch anders. Later begon het me op te vallen dat het alleen gebeurt als ik lieg. Maar het gekste is misschien nog wel dat hij ook soms begint te jeuken als iemand anders een leugen vertelt. Ik moet niet te ver weg staan en ik moet me goed concentreren op het gezicht. En dan gebeurt het wel eens. Alsof mijn teentje me met zijn getint wee influistert of het gelogen is of niet. Tja, geloof jij dat, dat het echt kan? Zo'n tintelteen als leugendetector.
Ik dacht het is gewoon toch fantasie. De schrijver vond het leuk misschien om zo te schrijven. Aakash is niet bijgelovig. Hij geloofd eigenlijk nergens in. Maar wat? De meeste geloof ik iets wat ik eigenlijk met mijn ogen heb gezien. En als je soms ook iets ziet op een video, zo kan het nog fake zijn. Dus vertrouwen kan soms wel moeilijk zijn. Vertrouwen kan heel moeilijk zijn. Daar weet Eva alles van. David daar wordt Eva een beetje verliefd op. En dan komt Eva erachter van een cassettebandje. Op een cassettebandje luisterden mensen vroeger muziek. Je kon ook zelf muziek opnemen of iets vertellen. Net als bij een podcast. En dat had de vader van Eva dus gedaan. Dit cassettebandje had hij aan haar gestuurd toen ze nog maar net was geboren. Het zou ergens bij opa liggen en toen ze daarheen ging wou David mee. Maar toen ging David, eigenlijk de vader van Eva, een beetje uitlachen. Hij ging een beetje zeg maar, lachen om zijn stem. Eva werd heel erg boos. Ze hadden zeg maar soort van, ze waren ze allebei voor lief. Maar toen was het er meteen uit. Wat ik toen dacht dat dit niet echt zo belangrijk vond. Van Eva's vader. Hij vond gewoon z'n eigen dingen leuker en hij vond Eva leuk. Hij vond die vader niet zo belangrijk, hij wou meer met Eva zijn ofzo. Maar Eva vindt het heel belangrijk om haar vader te vinden. Ze stuurt David weg en luistert rustig naar de boodschap die haar vader twaalf jaar geleden heeft achtergelaten voor haar. Ze hoort zijn stem en hij speelt een prachtig liedje voor haar op de gitaar. Eva weet het zeker, ze moet en zal haar vader vinden. Uiteindelijk beland ze bij een tv programma dat verloren tijd heet. Hun zoeken dus eigenlijk mensen die een familielid verloren zijn. Eva meldt zich aan en ze komen bij Eva thuis. Maar Eva's moeder weet daar niks van. Ze doen een oefen interview en besluiten dan dat ze weg gaan. Sorry Eva, we spreken heel veel mensen en we kunnen niet iedereen helpen. Maar dan zien ze een foto van Eva en haar moeder. Eva's moeder is een heel beroemde zangeres. Sheila Locks. En dan wil de filmploeg toch blijven. Ze maken een soort opnamestudio van het huis en ze verrassen Eva's moeder als ze binnenkomt. Eva heeft gezegd dat haar moeder het goed vindt dat de filmploeg er is. Maar dat heeft Eva gelogen. De moeder van Eva schrikt zich rot van de filmploeg, maar ze is ook verbaasd dat Eva al zoveel heeft ontdekt over haar vader. En ze begrijpt wel dat ze naar hem op zoek is. Ze mag van haar moeder met de filmploeg naar Suriname om haar vader te zoeken. Maar Eva is het niet eens met de manier waarop de filmploeg daar te werk gaat. Zij ontdekt op een hele slimme manier waar haar vader zich mogelijk bevindt. Maar dan loopt Eva stiekem weg. Op zoek naar haar vader in de jungle van Suriname. De jungle is vol met kaaimannen. Eva is best bang en als ik zeg maar mezelf voorstel als Eva, is ze een beetje bang. Maar ze geeft de moed niet op. Het zijn wel heel gevaarlijke situaties, maar haar vader en als ik in haar situatie was, zou ik wel ook willen weten wie is mijn vader. Waar is ie? En dat is het eigenlijk wel iets heel groots voor mij, dus dat zou ik durven. Suriname is een multicultureel land. Dat betekent dat er veel verschillende bevolkingsgroepen zijn Javanen, creolen. Maar het grootste deel is Hindoestaans. Ik ben ook Hindoestaanse, hindoeïsme, maar ik geloof eigenlijk gewoon in zeg maar niet echt een god of een kracht ofzo. Gelooft Aakash nu toch in iets? Ja een kracht maar ons geloof hebben ze beelden, we vereren die beelden enzo. Maar het is misschien verzonnen. Ik weet niet dat het waar is en ik had dat eerder gezegd al zeker niet met mijn eigen ogen zie vertrouw ik, geloof ik het niet echt snel. Mijn vader geloofde best. Mijn moeder eigenlijk ook, want zeg maar uh ze doen met veel dingen mee enzo. Ik meestal wel om gewoon respect te tonen. Maar ja, ik heb een eigen mening en dat vinden mijn ouders gewoon niet erg. Eva gaat dus in der uppie de jungle in. En dat is best spannend. Want hoe vind je de weg in een jungle vol woeste rivieren waar kaaimannen in zwemmen? Wat zal de tv ploeg doen als ze ontdekken dat ze is weggelopen. Weet haar moeder waar ze is? En vindt ze haar vader? Als ik lees, voel ik zeg maar. Ik ben in dat verhaal, ik ben de hoofdpersoon. En dan, ja, dan wil ik gewoon dat lezen, verder lezen. Het wordt mysterieus. Of soms weet je het hoe het afloopt. En soms is er dan toch weer anders. Dit was Aakash. Hij vertelde over het werkstuk of hoe ik verdween in de jungle. Het is geschreven door Simon van der Geest. De tekeningen zijn van Karst Janneke Rogaar. Er zijn niet heel veel plaatjes kijk, net als deze plaatje vind ik wel heel mooi, maar er zijn ook een paar vieze plaatjes. Echt waar. Wat dan? Over verliefdheid en zo een beetje. Wat is er vies aan dan? Zeg maar eh, over blote mensen enzo. Dat blote plaatje ga ik eens even opzoeken dan. Over twee weken, dan zijn we er weer. Dan spreek ik Ilias. Over Skandar en de eenhoorndief. Uhm. Ja, mijn kleinste zusje, die is drie, die uh lees ik soms voor uit uh een boek die zij kiest. Altijd uhm als het voorbij is dan zeg ik uit en ik moet blazen en dan als het dan gaat blazen dat het boek zo dicht gaat. Tot over twee weken.
