Groep 6/7/8

Groep 3/4/5

Laat je meevoeren door de muzikale verhalen voor de onder-, midden- en bovenbouw.

Met onze muzikale verhalen, vrolijke energizers, handige explainers en gratis lesmateriaal zet je met gemak een leuke muziekles in elkaar!

Header Meer Muziek in de Klas

Programmalogo's

Méér Muziek in de Klas

Naar de website van Méér Muziek in de Klas

Welk instrument zit er altijd in een rockband? Wat is grunten? Bekijk de video en beantwoord de vragen in de quiz!

Quiz over rockmuziek

Wat weet jij over rock?

Wat weet jij over klassieke muziek? Bekijk de video en beantwoord de vragen.

Quiz over klassieke muziek

Wat weet jij over klassieke muziek?

Het Eurovisie Songfestival is het grootste muziekspektakel ter wereld. En dit jaar wordt het gehouden in ons eigen Rotterdam! Wat weet jij van de geschiedenis, de acts en de muziek? Test je kennis in de quiz!

Quiz over het muziekspektakel van Europa

Wat weet jij over het Songfestival?

Afbeelding alles is muziek

Hoe klinkt een saxofoon, accordeon of didgeridoo? En hoe herken je rock, latin of klassieke muziek? Ontdek de verschillende instrumenten en genres, speel muziekbingo met je klas of zet de muzikanten van de garageband aan en uit in deze interactieve schoolplaat!

Interactieve schoolplaat over muziekinstrumenten en muziekstijlen

Alles is muziek

Afspeellijst muzikale verhalen

Groep 1/2

In een flatgebouw in een grote stad wonen Hanna en Hamza. Zie je dat balkon op de vierde verdieping vol met planten? Daar woont Hanna. En als je dan recht omhoog kijkt, naar dat balkon op de vijfde verdieping met die vrolijke lampionnetjes, ja die! Daar woont Hamza.
Hanna heeft rode krullen en zes miljoen sproetjes, heus, Hamza heeft ze een keer geteld toen ze zich heel erg verveelden. Hamza heeft zwart haar en kan dus tot zes miljoen tellen, wat heel knap is voor iemand die in groep twee zit. Voor de flat langs loopt een weg, de auto’s rijden er niet hard, maar het is er wel altijd heel druk. Aan de overkant van de weg is het park. Een klein maar fijn park, met een grote, dikke kastanjeboom in het midden. Sinds kort mogen Hanna en Hamza er zelf heen. ‘Maar als ik jullie zie oversteken op een andere plek dan bij het kruispunt met de stoplichten, dan moeten jullie een jaar binnenblijven!’ waarschuwt Hamza’s vader altijd. En dus steken ze altijd alleen over bij het kruispunt met de stoplichten, want wie wil er nou een jaar binnenblijven?
Ook nu staan ze te wachten tot het groen wordt. Ze hebben allebei een hele euro gekregen van de oma van Hamza. ‘Groen!’ roept Hanna. Snel rennen ze naar de overkant. Niets is fijner dan in het park rondlopen, er is zoveel te zien! Hanna wil altijd iedere hond die langskomt aaien en Hamza blijft het liefst heel lang staan luisteren bij de straatmuzikant. Grote jongens en meiden doen een wedstrijdje hooghouden en op het terrasje zitten mensen met elkaar te babbelen. 
Maar vandaag rennen Hanna en Hamza iedereen voorbij. Ze gaan regelrecht naar de grote kastanjeboom. De takken van de boom zijn zo groot, dat ze als een paraplu bijna het hele parkje bedekken. Onder de boom staat een overdekt kraampje, dat is de kiosk van meneer Beer. Hij heet niet echt meneer Beer, maar iedereen noemt hem zo, omdat hij heel harig en best wel dik is. ‘Meneer Beer!’ roept Hanna. ‘We hebben geld!’ roept Hamza. Heel vaak staan Hanna en Hamza bij het kraampje van meneer Beer verlekkerd naar al het snoep te kijken. Dan bromt hij wel eens dat ze op moeten hoepelen als ze toch niks kopen. 
Maar nu hebben ze allebei een hele euro! ‘Hij is er niet,’ zegt Hanna, als ze bij zijn kraampje staan. ‘Hoe kan dat nou?’ vraagt Hamza. Het is ook echt gek. Meneer Beer is er altijd, elke dag, zeven dagen in de week. Heel soms is hij er even niet, maar dan doet hij het luik naar beneden. Nu staat alles open. Ze kunnen zo een zakje snoep pakken als ze dat zouden willen, of een ijsje uit de vriezer. Hanna en Hamza kijken om zich heen. ‘Meneer Beer!’ roept Hanna nog eens hard. En dan horen ze het, heel zacht. ‘Hier!’ Het komt van boven. ‘Hij zit in de boom,’ zegt Hamza. En zo is het. Op de onderste tak van de oude kastanje zit meneer Beer. Hij kijkt angstig naar beneden.
‘Was er een boef?’ vraagt Hanna. ‘Of een heel enge hond?’ vraagt Hamza. Meneer Beer zucht en schudt zijn hoofd.
‘Wat was er dan?’ vraagt Hanna. ‘Moeten we de politie bellen?’ vraagt Hamza. ‘Nee!’ roept meneer Beer. ‘Er was niets, helemaal niets. Ik had gewoon zin om in de boom te gaan zitten.’ Daar geloven Hanna en Hamza echt helemaal niets van. Grote mensen klimmen niet in bomen. Hanna laat haar euro aan meneer Beer zien. ‘We hebben allebei 1 euro!’ ‘Ja, ja, oké, ik kom eraan,’ zegt meneer Beer. Maar er gebeurt niets. Hij blijft zitten waar hij zit. ‘Willen jullie misschien even kijken of hij weg is?’ vraagt meneer Beer dan. ‘Wie?’ vraagt Hamza. ‘De weps,’ zegt meneer Beer zachtjes. ‘Er was een weps.’ Hanna en Hamza lopen om het kraampje heen, en ze kijken binnen. ‘Er is geen weps!’ roept Hamza. ‘Het is een wesp,’ zegt Hanna, ‘geen weps.’
‘Zit er nou wel of geen weps?’ vraagt meneer Beer. 
‘Geen!’ roept Hanna. Met een plof landt meneer Beer op de grond. Hij veegt een paar blaadjes van zijn broek. ‘Mijn zus is ook bang voor wepsen,’ zegt Hamza. ‘Maar dat is nergens voor nodig. Wepsen doen meestal niks, als je zelf rustig blijft. En ze zijn heel goed voor de bloemen en ze eten muggen.’ ‘Ik kan het niet helpen,’ zegt meneer Beer. ‘Als ik een weps zie, dan ren ik weg.’ ‘WÈSP!’ roept Hanna. 
‘Waar?’ Meneer Beer kijkt geschrokken om zich heen, bijna wil hij weer in de boom klimmen. ‘Nergens,’ zegt Hanna. ‘Maar jullie moeten wesssssp zeggen.’ ‘Wessssssp,’ zeggen Hamza en meneer Beer braaf. Hanna moet er stiekem een beetje om lachen. Die grote meneer Beer, bang voor zo’n klein beestje! Meneer Beer ziet het. Hij kucht. ‘Nou, willen jullie nog wat kopen, of hoe zit dat?’ vraagt hij. Hanna en Hamza kiezen allebei een ijsje wat eigenlijk een beetje te duur is. Maar meneer Beer vindt het goed.  ‘Niet doorvertellen hè,’ zegt hij. Dat beloven ze.

Méér Muziek in de Klas: muzikale verhalen

De vriendjes Hanna en Hamza willen snoep kopen bij het kraampje van meneer Beer. Maar meneer Beer heeft zich verstopt voor een wesp. Geschreven door Janneke Schotveld en gecomponeerd door Jeroen Sleyfer.

Hanna en Hamza: meneer Beer is bang

Hanna en Hamza zitten zich op Hanna's balkon te vervelen.
'Met de Lego?' vraagt Hanna.
'Nee,' zegt Hamza. 'Geen zin.'
Wat een ellende, vervelen is zo saai! Maar dan komt Loetje het balkon op lopen. Loetje is een grote zwarte kater.
'Hé, Loetje,' Hamza aait de kat over zijn kop.
'lk wou dat Loetje een hond was, dan konden we hem uitlaten,' zegt Hanna.
'We kunnen doen alsof Loetje een hond is,' zegt Hamza. Hanna springt op. 'En dan gaan we hem uitlaten in het park!'
'Maar hij heeft geen riem,' zegt Hamza.
Hanna denkt na. 'Dat moet wel, want honden mogen niet los in het park.'
'Wacht, ik heb een riem!' Hamza heeft een trui met een capuchon aan. Hij trekt het touwtje eruit en geeft het aan Hanna.
Hanna bindt het touwtje vast aan de vlooienband van Loetje. Nu is Loetje net een echte hond.
'Kom, Loetje,' zegt Hanna. 'We gaan naar het park, wantje moet plassen.' Ze trekt een beetje aan de riem. Maar Loetje wil helemaal niet aan de riem. Hij slaat ernaar met zijn
poot.
'Je kunt hem misschien beter naar het park dragen,' zegt Hamza. 'Want hij mag nog niet alleen oversteken, zoals wij.'
Dat vindt Hanna een goed idee, ze tilt Loetje op. Hij Iaat zich rustig meedragen, want dat is hij wel gewend.
'We gaan naar het park!' roept Hanna naar boven, waar haar moeder zit te werken.
'Oké, alleen oversteken bij de 
'Stoplichten!' roepen Hanna en Hamza in koor.
Loetje wringelt een beetje als ze buiten zijn. Er zijn zoveel geluiden en geuren die hij niet
kent!
Maar Hanna houdt hem stevig vast.
'Hij moet heel nodig plassen denk ik,' zegt Hamza.
Zo snel ze kunnen lopen ze naar de overkant.
Hanna zet Loetje op het pad. 'Zo, ga maar wandelen. Brave hond.'
Eventjes lijkt Loetje een echte hond. Hij doet een paar stapjes en snuffelt aan een plant.
'Hij denkt zelf ook dat hij een hond is,' fluistert Hanna.
Hamza knikt. 'Als je door je oogharen kijkt, is het ook precies een hond.'
Hanna doet wat Hamza zegt, en hij heeft gelijk! Ze hebben een kleine, zwarte hond. Trots loopt ze nog een stukje. Maar dan komen ze langs het terras. En bij dat ene tafeltje, waar een dame een kopje koffie drinkt en de krant leest, ligt een grote bruine hond onder tafel te slapen. Nee, hij slaapt niet echt, kijk maar, zijn neus beweegt. Hij doet één oog open en nog één.
Plotseling schiet Loetje ervandoor, pijlsnel.
Hanna kijkt verbaasd naar het slappe touwtje in haar hand.
'Loebas, hier!' roept de dame.
Maar Loebas stuift op, zijn riem sleept over de grond. Het tafeltje valt om, een koffiekopje vliegt door de lucht, steentjes schieten weg.
'Loetje!' roept Hanna.
'Stop, Loebas, stoooop!' roept de dame. Onhandig probeert ze tussen de tafeltjes door te lopen.
'Help!' roept Hanna.
'Help!' roept Hamza.
'Loebas kom hierrrrr!' roept de dame.
Hanna moet bijna huilen, straks eet die hond Loetje op! Hij is veel groter dan Loetje en hij
blaft zo hard.
Loetje rent verder door het parkje, met de hond achter zich aan en daarachter Hanna,
Hamza en helemaal achteraan het baasje van de hond, die niet zo hard meer kan rennen. Loetje schiet tussen de voetballende jongeren door, langs struiken en holderdebolder over de hoed van de straatmuzikant, muntjes vielen alle kanten op. De muzikant maakt van
schrik een valse noot. 'Hé!'
En dan zet Loetje koers naar de kastanjeboom, dat is slim! Maar Loetje is een beetje moe geworden, hij is het helemaal niet gewend om zo hard te rennen. Nog even en Loebas haalt hem in. 'Waf, waf, waf!' blaft hij blij. lk heb je bijna te pakken, betekent dat.
'Loetje, pas op!' gilt Hanna.
'lk kan niet meer,' puft Hamza.
'HO!' klinkt dan plots een zware stem. Meneer Beer stapt zijn kraampje uit en pakt Loebas zé bij zijn riem. Voor wespen is hij dan misschien bang, voor grote honden niet!
'Stil jij!' zegt meneer Beer streng tegen Loebas. Die is zo verbaasd dat hij ophoudt met blaffen en braaf gaat zitten.
Loetje roetsjt langs de stam van de kastanjeboom omhoog. Eindelijk veilig!
'Is dit jullie hond?' vraagt meneer Beer.
'Nee,' zegt Hamza. 'Onze hond zit in de boom. 
'Miauw,' zegt Loetje zachtjes.
'Een hond die kan miauwen, dat is bijzonder,' zegt meneer Beer lachend.
'We speelden dat hij een hond was,' legt Hanna uit. 'Maar toen kwam er een echte hond en die wilde hem opeten.'
'Nee, hij wilde alleen maar spelen,' zegt het baasje van Loebas, die eindelijk ook aan komt lopen. 'Stoute hond, poezen willen niet met jou spelen, wanneer leer je dat nou eens? Sorry, kinderen, gelukkig is het goed afgelopen.'
Het baasje van de hond kijkt naar meneer Beer. 'Dank u wel, dat was heel dapper van u.'
'Ach,' zegt meneer Beer bescheiden. 'lk ben niet zo gauw bang.'
De mevrouw loopt weg met Loebas en dan durft Loetje na een tijdje eindelijk uit de boom te komen. Snel pakt Hanna haar kat en drukt hem stevig tegen zich aan.
'Zullen we bij jou thuis met de Lego?' vraagt Hamza. Dat vindt Hanna een heel goed idee. Ze bedanken meneer Beer en gaan dan gauw naar huis. Even later hebben ze een mooie stad van Lego gebouwd, en Loetje mag er middenin liggen slapen.

Hanna en Hamza vervelen zich. Maar dan komen ze op het idee om te doen alsof Loetje geen kat maar een hond is. Maar het uitlaten van een kat is nog niet zo eenvoudig… Geschreven door Janneke Schotveld en gecomponeerd door Jeroen Sleyfer.

Hanna en Hamza laten de hond uit

Hamza is ziek en daarom mag Hanna niet met hem spelen. Maar Hanna vindt er niks aan, spelen in haar eentje. Misschien kan ze een paar bloemen plukken in het park en mag ze die naar Hamza brengen, dat is een goed idee! Ze huppelt de trappen af naar beneden, loopt de grote hal met alle brievenbussen door en duwt dan de zware buitendeur open. Aan de overkant van de weg ziet Hanna de postbode staan. En ineens krijgt ze een nog veel beter idee. Hanna draait zich om en rent naar de lift, ze heeft haast! Boven op hun galerij staat een grote doos van de nieuwe wasmachine, die had mama nog niet opgeruimd. Hanna haalt een dikke zwarte stift uit de keukenla. Ze zit in groep twee, maar ze kan al wel haar eigen naam schrijven. En die van Hamza, want dat hebben ze samen geoefend. Hun namen hebben heel veel dezelfde letters, handig is dat. HAMZA schrijft ze zo groot ze kan boven op de doos. Samen met de doos gaat ze in de lift terug naar beneden. Daar zet ze de doos bij de brievenbussen en kruipt erin. Nét op tijd, want de postbode komt eraan! Hanna’s hart klopt in haar keel. Omdat ze met haar hoofd tussen haar knieën zit, kan ze het zelf extra goed horen. Bonk, bonk, bonk. En nog een bonk, van de postbode, die met haar kar de deur van de flat openduwt. Hanna hoort de voetstappen dichterbij komen. De postbode schuift fluitend brieven in de brievenbussen. Ze zal de doos toch wel zien? ‘Woei, is me dat een groot pakket,’ zegt de postbode ineens. ‘Eens kijken waar die bezorgd moet worden…’ Hanna voelt dat de kleppen van de doos iets naar beneden gedrukt worden. ‘Hamza,’ mompelt de postbode. ‘Maar er staat geen verdieping bij, en geen huisnummer.’ Hanna bijt op haar lip. Dat is waar ook. Zijzelf woont op de vierde verdieping, nummer 80. Hamza woont daar precies boven, op de vijfde verdieping. Dat is ze vergeten op te schrijven. Maar er woont maar één Hamza in de flat, dat weet de postbode toch wel?’ ‘Jammer,’ zegt de postbode. ‘Nu kan ik dit pakket niet bezorgen. Vervelend, want bezorgen is mijn werk.’ 
Bijna wil Hanna ‘op de vijfde verdieping!’ roepen, maar ze bedenkt net op tijd dat pakketjes niet kunnen praten.  
‘Misschien moet ik toch iets beter nadenken,’ gaat de postbode verder. Hanna houdt haar adem in, zó spannend vindt ze het.  
 
‘Volgens mij heb ik dat jongetje Hamza wel eens gezien. Hij woont geloof ik op de vierde verdieping.’ ‘Nee!’ roept Hanna. ‘De vijfde!’  Eventjes is het stil. ‘O ja, het is inderdaad de vijfde, nu weet ik het weer,’ zegt de postbode. ‘Wat vreemd, waar kwam die stem vandaan?’ Hanna zegt niks. ‘Nou ja, het zal wel tovenarij zijn,’ zegt de postbode. ‘Laat ik dit pakket dan maar gauw in de lift zetten!’ De postbode probeert de doos op te tillen. ‘Woei!’ zegt ze en ‘hmpff.’ Hanna is te zwaar! ‘Bezorgen zál ik dit pakket,’ mompelt de postbode. ‘Misschien kan ik het duwen.’ En ineens schuift Hanna met doos en al over de vloer. Het lukt! ‘Een goede postbode verzint altijd een oplossing,’ zegt de postbode. ‘En ik bén een goede postbode, vind je niet?’ ‘Ja!’ roept Hanna. Meteen slaat ze haar hand voor haar mond. ‘Dat dacht ik ook,’ antwoordt de postbode, alsof pratende pakketjes de normaalste zaak van de wereld zijn. ‘Ik wou dat alle pakketjes zo dankbaar waren.’ Ze drukt op een van de vele bellen naast de lift.  
‘Wie is daar?’ klinkt de stem van Hamza’s vader een beetje krakerig door de intercom. ‘De postbode! Ik zet een pakket in de lift!’ 
‘O?’ zegt Hamza’s vader verbaasd. ‘Ik heb helemaal niks besteld.’ ‘Het is voor Hamza, die woont toch op dit adres?’ 
‘Ja.’ ‘Nou, dan komt het er nu aan. Maar pas op: het is heel erg zwaar.’ ‘Dat komt wel goed,’ zegt Hamza’s vader. ‘Ik zal het pakket uit de lift halen, bedankt!’ De deuren van de lift springen open en de postbode duwt Hanna naar binnen. ‘Dag hoor!’ ‘Dag!’ roept Hanna. Dan gaan de deuren dicht en zoeft het pakketje voor Hamza omhoog, helemaal naar de vijfde verdieping.  
 	 
‘Ping!’ zegt het belletje van de lift. ‘Huh, een wasmachine,’ zegt Hamza’s vader. ‘Het moet niet veel gekker worden.’ Hij trekt het pakket naar zich toe en dan gaat Hanna met doos en al de lucht in, Hamza’s vader is écht heel sterk, want hij werkt in de sportschool. ‘Hamza!’  
‘Ja?’ klinkt het een beetje schor. ‘Waarom heb jij een wasmachine besteld?’ ‘Ik heb helemaal geen wasmachine besteld!’ zegt Hamza. Zijn vader zet de doos op tafel.  
‘Maakt geen kabaal en wast het schoonst van allemaal,’ leest Hamza’s vader. ‘Nou, ik vind het zonde van je zakgeld, maar ja.’ Hij opent de kleppen van de doos en dan… ‘Hoi,’ zegt Hanna. ‘Hanna!’ roept Hamza blij.  
Hanna klimt uit de doos en springt op de grond. ‘Ik verveelde me zonder jou en toen liet ik me bezorgen.’ 
‘Ik verveelde me ook!’ roept Hamza. ‘Wat zullen we gaan doen?’ ‘Ho!’ roept Hamza’s vader. ‘Ik denk dat we dit pakketje moeten terugsturen. Er klopt niets van, het is geen stille wasmachine, maar een lawaaierig roodharig meisje!’ ‘Dat geeft niet!’ roept Hamza gauw. ‘Dit is veel leuker dan een wasmachine.’  Hamza’s vader zucht diep en schudt zijn hoofd. Hij pakt zijn telefoon en belt Hanna’s moeder. Hanna en Hamza wachten in spanning af. Straks was alle moeite voor niks! Maar dan horen ze Hamza’s vader zeggen: ‘Als Hamza te moe wordt stuur ik het pakketje terug, oké?’ Hanna en Hamza geven elkaar een boks. Gelukt!

Hanna wil haar vriendje Hamza verrassen met een heel bijzonder pakketje. Een wasmachine? Geschreven door Janneke Schotveld en gecomponeerd door Jeroen Sleyfer.

Hanna en Hamza: een bijzonder pakketje

...8 ...9 ...10! Wie niet weg is, is gezien! lk kom!'
Roodborstje vliegt omhoog en begint te zoeken. Zigzaggend schiet ze tussen bomen door. Het duurt niet lang. Binnen twintig seconden ziet ze me, weggedoken achter de dikke stam van een omgevallen boom.
'Kom op, Ruub!' tsjilpt het vogeltje vrolijk. 'We zijn in het bos, je hebt hier wel duizend-en-een verstopplekken!'
Verstoppertje met vogels is moeilijker dan met kinderen. Moeilijker, maar ook leuker. 
Dieren zijn leuker dan mensen lk weet het zeker, ‘t is waar Dieren zijn leuker dan mensen
Ja dat is waar waar waar waar waar (waar waar waar)
Dieren zijn leuker dan mensen (ja, dat is zo)
Hij weet het zeker, ‘t is waar (het is echt waar) Dieren zijn leuker dan mensen
Ja dat is waar waar waar waar waar (waar waar waar)
'Ja, ja,' zeg ik tegen haar. 'Jij hebt makkelijk praten, jij kan vliegen en bent ook nog eens piepklein!'
'Dan had jij ook maar als vogel geboren moeten worden!'
'O, ik had echt niets liever gewild,' antwoord ik. 'De hele dag door de lucht zweven, en vooral géén rotschool, géén rotklas!'
'Niet denken aan die rotkinderen,' tsjilpt ze terug. 'We zijn nu hier. En jij bent aan de beurt om te zoeken!'
Dieren zijn leuker dan mensen Hij weet het zeker, tis waar
Dieren zijn leuker dan mensen
En dat is waar, ja dat is waar, dat is waar, echt waar
Net op dat moment springt Konijn tevoorschijn. 'Mag ik meedoen?' vraagt hij.
'Natuurlijk mag je meedoen, Konijn,' antwoord ik. 'Van mij mag iedereen altijd meedoen! 
lk doe mijn ogen dicht en wil beginnen met tellen, maar hoor dan in de verte mijn opa roepen: 'Ruben! Eten!'
'Sorry jongens, verstoppertje spelen doen we een andere keer!' 'Wat gaan jullie eten?' vraagt Konijn.
'lk denk hutspot,' antwoord ik.
'Mijn lievelings!' roept Konijn. 'Nu ben ik jaloers! En als toetje zeker worteltjestaart?'
'Als dat zo is, bewaar ik een stukje voor je!' roep ik over mijn schouder en ik loop het bos uit in de richting van de boerderij.
Opa schept de hutspot op, oma schenkt glazen water in. 'Was je weer in het bos aan het spelen?' vraagt ze.
lk knik en neem een hap hutspot. Hoe kan dit nou Konijns favoriete gerecht zijn?
'Helemaal alleen?' vraagt oma.
'Toen ik zo oud was als jij,' bromt opa, 'speelde ik nooit alleen. lk had tientallen vriendjes.'
'Je weet toch datje ook vriendjes mee mag nemen naar hier?' vraagt oma.
'Hm-hm,' antwoord ik weer met volle mond.
Natuurlijk weet ik dat. Bijna elke keer als ik blijf logeren - zo'n twee of drie keer in de week - begint oma of opa er wel over.
En iedere keer wil ik dan zeggen dat het niet hoeft. lk wil ze dan vertellen over Eekhoorn, Konijn, Roodborstje en de andere dieren in het bos waarmee ik speel, waarmee ik praat. Maar ze zouden het toch niet begrijpen.
Dieren zijn betere vrienden Hij weet het zeker, tis waar
Dieren zijn betere vrienden
En het is waar waar waar waar waar (ja waar waar waar)
'Oké kinderen,' zegt meester Melle de volgende dag op school. 'Doe jullie rekenboeken maar weer dicht.'
Meteen volgt er één harde klap omdat iedereen tegelijkertijd zijn boek dichtklapt.
'Voordat jullie pauze gaan houden, heb ik nog een leuk nieuwtje. Na de herfstvakantie komt er een nieuwe jongen in de klas.' De hele klas begint te juichen, behalve ik.
'Hij heet Noah en het ging niet zo goed in zijn vorige klas, maar ik heb hem al gezegd dat jullie héél lief zijn.'
Ja, denk ik bij mezelf, zo lief als een kat die spinnend een nestje met schattige babymuisjes opvreet.
Een nieuwe klasgenoot. Alsof zevenentwintig pestkoppen in één klas niet meer dan genoeg is! Nog iemand die stomme grapjes maakt over mijn haar of over mijn kleren. N6g iemand die mijn gymspullen verstopt.
lk loop het schoolplein over. Mijn klas is begonnen met verstoppertje spelen. Mijn lievelingsspelletje, maar ik doe niet mee. lk mag niet meedoen.
lk loop naar de struiken achter het fietsenhok. Duif zit al op me te wachten.
'Had je een fijne ochtend?' vraagt hij.
'We krijgen een nieuwe jongen in de klas,' antwoord ik en ik geef hem een stukje brood.
Hier zit ik elke pauze. Samen met Duif, mijn enige vriend op school. 'Leuk,' zegt Duif.
'Niet leuk,' zeg ik. 'Hij is waarschijnlijk net als de rest van de klas: of hij zegt gemene dingen tegen mij of hij lacht erom.'
Dat zijn de twee smaken kinderen in mijn klas.
'Dat weetje niet,' zegt Duif en hij pikt in het brood. 'Misschien is hij wel zoals JIJ.  'Zoals ik?' lk ben de derde smaak in mijn klas. Een smaak die niemand lust.
'Ja,' koert Duif. 'lk kom ook op andere scholen. Daar zijn kinderen zoals jij.' lk kijk hem verbaasd aan. Dat had hij mij nooit eerder verteld. 'Praatje daar ook mee? 
Het is herfstvakantie en ik mag een week lang bij opa en oma logeren.
Tijdens het avondeten begint opa er weer over, tussen twee happen andijvie door: 'Je kunt ook een klasgenootje vragen om langs te komen? 
lk was juist blij dat ik zeven dagen lang geen klasgenoot zou zien. 'Ja,' knikt oma. 'Je mag wel iemand bellen?' lk denk aan Duif.
Want ik heb geen vriendjes in de klas lk wou dat duif er was
Ja, die zou ik wel willen bellen. Helaas hebben duiven geen telefoons.
De zeven dagen herfstvakantie gaan veel te snel voorbij. Voor ik het weet, zit ik weer in de klas.
Iemand maakt een grapje, de rest van mijn klasgenoten lacht. Misschien ging het wel over mij, maar ik weet het niet zeker. In de klas doe ik altijd net alsof ik oordopjes in heb.
Meester Melle komt binnen. Zachtjes duwt hij een jongen voor zich uit.
Zal deze jongen ook mijn gymspullen gaan verstoppen? Of vieze dingen tekenen in mijn schrift?
'Oké, klas,' zegt de meester. 'Dit is Noah.'
De jongen kijkt niet omhoog, blijft naar zijn schoenen staren.
'Zijn vorige klas was niet zo lief, maar ik heb hem verteld dat jullie allemaal schatjes zijn. Zorgen jullie dat hij zich welkom voelt?'
Iemand fluistert iets, een paar anderen grinniken. Daarna begint de rekenles en vergeet ik Noah.
In de pauze loop ik naar mijn vaste plekje. lk heb zin om Duif weer te zien.
Maar als ik de hoek van het fietsenhok omga, blijf ik verschrikt staan.
Daar zit Noah, op de plek waar ik altijd zit. Hij voert stukjes brood aan Duif, net zoals ik dat altijd doe. En dat niet alleen: hij praat met Duif, net zoals ik dat altijd doe. Deze jongen kan ook met dieren praten!
Dan ziet Duif mij en hij koert meteen tegen Noah: 'Kijk! Dat is Ruben, over wie ik je vertelde. lk denk dat jullie het goed met elkaar kunnen vinden.' Duif fladdert omhoog. 'Nou, nu hebben jullie mij niet meer nodig!'
En dan zijn Noah en ik alleen. Hij kijkt mij aan en ik weet dat ik iets moet zeggen. Maar wat?
Voorzichtig doe ik een stap naar voren en vraag: 'Wil je vanmiddag mee naar de boerderij van mijn opa en oma?

Rubens enige vriendjes zijn een duif, een konijn en een roodborstje. Door de kinderen in zijn klas wordt hij vaak gepest. Maar dan komt er een nieuwe jongen in zijn klas. Geschreven door Pim Lammers en gecomponeerd door Izaline Calister.

De jongen die met dieren kan praten

Heel voorzichtig sluip ik de trap op. Tree voor tree. lk moet stil zijn, mijn zus mag mij niet horen.
Ze zit op haar kamer. Daar zit ze wel vaker - om keiharde muziek te luisteren, om in haar dagboek te schrijven of om boeken over vampiers te lezen.
Dat zijn heel andere boeken dan mijn vampierboeken. lk lees spannende boeken over gevaarlijke, stoere vampiers. Mijn zus leest saaie boeken over verliefde vampiers.
Echt belachelijk. Iedereen weet toch dat vampiers mensen bijten? Natuurlijk worden die niet verliefd.
Maar als er ooit een vampier verliefd op mij wordt, weet ik precies wat ik moet doen. Héél veel knoflook eten. Dat moetje namelijk ook doen als een vampier je wil bijten.
Vampiers houden niet van knoflooklucht en blijven dan uitje buurt. Volgens mama schrik je trouwens élle mensen af als je uitje mond stinkt naar knoflook.
Dat weet ik niet zeker. Maar het werkt in ieder geval bij vampiers. Dus zie je een vampier, verliefd of niet, eet snel knoflook!
Vandaag zit mijn zus niet in haar eentje op haar kamer. Ze is samen met Donny.
Donny is 'de allerstoerste en allerknapste jongen van de klas'. Dat zijn niet mijn woorden, zo staat het in haar dagboek.
Mijn zus is verliefd op Donny. En dat staat ook in haar dagboek. Ze is zo verliefd dat ze pagina's vol heeft geschreven met alleen maar zijn naam: Donny Donny Donny Donny Donny Donny Donny Donny...
Mama zegt dat ze verkering hebben. En ze zegt ook dat ik ze met rust moet laten. lk laat ze ook wel met rust. lk moet alleen eventjes kijken wat ze daarboven aan het doen zijn.
Ze luisteren geen muziek, anders had mama al wel naar boven moeten roepen dat het zachter moest. Zou ze hem voorlezen uit een van haar stomme vampierboeken? Misschien leest ze hem wel voor uit haar dagboek. lk hoop het niet voor Donny, want dan moet hij uren luisteren naar zijn eigen naam. Donny Donny Donny Donny Donny Donny... Moet ik eigenlijk ook verliefd zijn? Bijna iedereen is verliefd.
Papa is op mama. En mama toevallig ook op hem.
Oma was bijna 163 jaar lang op opa. Maar opa is al een paar jaar dood, dus ik weet niet op wie ze nu verliefd is. Misschien op die ene man van de bingo met wie ze altijd ruziemaakt? Oma's plagen, kusjes vragen.
Mijn zus is dus verliefd op Donny.
En mijn broer is verliefd op Miguel, dat is 'de allerstoerste en allerknapste jongen  uit zijn klas. En ook dat zijn niet mijn woorden, zo staat het in zijn dagboek.
Mijn broer is misschien wel iets minder verliefd dan mijn zus - in zijn dagboek staan geen pagina's met daarop steeds 'Miguel Miguel Miguel Miguel'. Wel staan een paar pagina's vol met tekeningen van hem. Mijn broer kan goed tekenen.
Oom Andy was verliefd op tante Willy, maar nu niet meer. Volgens mijn moeder is hij nu verliefd op zijn tennislerares en is hij met haar op een 'veel te lange vakantie naar zee' gegaan.
Tante Mariana en tante Sofia zijn verliefd op elkaar. Zelfs z6 verliefd dat ze vorig jaar gingen trouwen. lk mocht de ringen vasthouden op de bruiloft. Dat vond mama geen goed idee, maar ik ben ze maar één keer kwijtgeraakt. Eventjes maar. Na een uurtje hadden we ze alweer gevonden.
In mijn klas is ook iedereen verliefd: Celeste is op Isaac, Isaac is op Isabella, Isabella is op Isaac en Thiago tegelijk, Thiago was eerst op Celeste, maar is nu op Isabella.
Iedereen, écht iedereen is verliefd. Dus ik moet ook verliefd zijn. Maar op wie?
lk sluip op m'n tenen naar de kamer van m'n zus. Wat zouden ze daar toch aan het doen zijn?
lk kan niet naar binnen kijken. Mama heeft vanmorgen nog gezegd dat haar deur open moet blijven als er een jongen op bezoek is, maar toch heeft mijn zus hem dichtgedaan.
Hij staat niet eens op een kiertje. En er zit ook geen sleutelgat in waar ik doorheen kan gluren.
Heel even twijfel ik of ik niet op het dak moet klimmen. Dan kan ik door het raam kijken.
Maar mama zit in de tuin en als ze me op het dak ziet, begint ze meteen te gillen. Dan schrik ik natuurlijk en val ik van het dak. Dat overleef ik niet. En als ik het wel overleef, krijg ik straf van mama - dus ik weet niet of ik het wel wil overleven. lk besluit dus maar om het niet te doen.
Aangezien ik geen superheld ben die door muren en deuren kan kijken, zit er nog maar één ding op: afluisteren.
lk buig naar voren, leg mijn oor tegen de deur en lk struikel voorover tegen de deur. Die zwaait open en ik val de kamer in, met mijn neus op het vloerkleed van mijn zus.
lk weet hoe ik me tegen de aanval van een gevaarlijke vampier moet beschermen, maar ik weet niet hoe ik me moet beschermen tegen een aanval van mijn gevaarlijke zus!
Ze springt meteen op van haar bed.
'Ga weg, kleine viespeuk!' roept ze en ze begint met dingen te gooien. Haar kussens, haar knuffels, haar dagboek, haar vampierboeken... lk krabbel overeind en haast me de kamer uit, voordat ze met grotere dingen gaat gooien.
lk ren de trap af, de tuin in en ga snel naast mama in het gras zitten.
Ze kijkt op van haar krant. 'Wat is er?' vraagt ze. 'Niets,' antwoord ik. 'Er is niets.' Maar er is wél iets.
lk heb gezien wat mijn zus en Donny aan het doen waren. Ze waren aan het kussen. En het waren geen kleine kusjes, het was één grote kus. Een grote, kleffe kus. En ook een hele vieze. Met smakgeluiden. Met speeksel. Met tong!
Met hun tongen zaten ze tegen elkaar aangeplakt. Het was zo vies. Wie gaat er nou met hun tongen tegen elkaar aan zitten? lk moet er niet aan denken!
Bah. Bah. Bah. Bah. lk schud met mijn hoofd om het beeld kwijt te raken.
Als dit is wat verliefde mensen doen, dan word ik voorlopig niet verliefd. Nee, dan word ik helemaal nooit verliefd.
Vanaf nu ga ik elke dag knoflook eten. En niet alleen tegen verliefde vampiers.

Het lijkt wel alsof iedereen verliefd is. Maar wat doen verliefde mensen eigenlijk? Geschreven door Pim Lammers en gecomponeerd door Izaline Calister.

Verliefde vampiers

Ik weet het nog goed, onze allereerste schooldag. De wekker ging supervroeg: Wakker worden! Hop, hop! Wangen wassen, billen wassen, kleren aan, ontbijten! 
Mama is onze wekker. 
Hille en ik stonden tegelijkertijd naast ons stapelbed. We keken elkaar aan en precies op hetzelfde moment juichten we: ‘Tijd voor school!’ 
Je vraagt je nu vast af – waarom júíchten jullie? Maar het was onze állereerste schooldag! We dachten dat het leuk zou worden. We hadden nog nooit gehoord van saaie sommen of duivelse dictees. 
Maar goed, we gingen dus wangen wassen, billen wassen, kleren aan en ontbijten. 
 
Ik nam een boterham met hagelslag. Hille nam een boterham met hagelslag. 
Wij zijn tweelingzusjes. We vinden altijd precies dezelfde dingen lekker en leuk. Ons lievelingsdier is de pinguïn, ons lievelingseten is pizza met ananas en onze lievelingsvriendin is Meltem. 
Maar we lijken niet alleen vanbinnen op elkaar, ook vanbuiten. Daarom moeten we altijd een andere kleur trui aan, anders weten mensen niet wie wie is. Zelfs papa en mama raken dan in de war. 
 
Hille en ik zijn een tweeling, we lijken veel op elkaar Hille en ik zijn een tweeling, dezelfde ogen, hetzelfde haar 
Ze lijkt op mij en ik op.. 
 
Met een mond vol brood en hagelslag, begon Hille te vertellen over haar droom. Nu denk je misschien: met volle mond – dan kon jij dat toch helemaal niet verstaan?  Jawel hoor, dat kon ik wel. Dat komt door de magische verbinding tussen tweelingzusjes. Ik vertaal wel even wat ze zei: ‘Ik droomde dus dat we vannacht op een piratenschip zaten en op zoek waren naar een grote schat maar ondertussen achtervolgd werden door zombie-eenhoorns!’ En ook dat is tweelingmagie: we dromen elke nacht dezelfde dingen. We kunnen bovendien ook elkaars gedachten lezen. En heeft een van ons pijn? Dan voelt de ander dat ook. Eigenlijk zijn we dus één persoon, maar dan met twee lichamen. 
 
Zij lijkt op mij en ik op haar 
 
Mama bracht ons naar de klas. Daar zaten allemaal nieuwe kinderen achter hun tafeltjes. We kregen een luchtkus van mama en toen liep ze weg. Niet veel later kwam een vrolijke vrouw met rode krullen binnen. ‘Goedemorgen allemaal!’ zei ze blij. ‘Ik ben juf Joke.’   	
‘Goedemorgen juf,’ zei iedereen in koor.    	
Behalve ik. Ik zei: ‘Hatsjie!’   ‘Gezondheid,’ zei de juf. 
Hille en ik keken elkaar verbaasd aan. Normaal niezen we áltijd samen. En nu nieste ik ineens alleen!  
 ‘Hatsjie!’ deed ik weer. ‘Hatsjie!’ 
 ‘Dat is drie keer!’ zei de juf, nog altijd op een vrolijke toon. ‘We krijgen dus mooi weer morgen!’ 
 ‘Hatsjie!’ 
 ‘Of toch niet.’ 
 Ik moest nog een paar keer niezen en de juf liep naar ons toe. Bij elke stap die ze zette, nieste ik weer. 
 ‘Gaat het wel?’ vroeg ze. 
Maar het ging niet. Ik leek wel een niesmachine. Het hield maar niet op – na elke hatsjie kwam er weer een nieuwe hatsjie. 
Dus de juf belde snel mijn moeder. Ze vond het vreemd dat ik ineens zoveel moest niezen. Maar ik vond het vooral vreemd dat Hille niet moest niezen. 
In de auto nieste ik nog één keer, een klein mini-niesje. Daarna niet meer. 
We gingen thuis op de bank zitten. Het was een beetje gek om zonder Hille op de bank te zitten.  
Mama keek mij aan, wachtte even. Er kwam nog steeds geen nies. 
‘Hm,’ zei ze toen. ‘Dan breng ik je maar weer naar school.’   We reden naar school. Geen nies. 
We stapten uit de auto. Geen nies. 
We gingen de school binnen. Geen nies. 
We gingen de klas in, de juf zei: ‘Hallo.’  
En ik zei: ‘HATSJIE.’ 
 
We gingen diezelfde dag nog naar de dokter. 
Het was de eerste keer dat ik daar in mijn eentje zat. Als Hille ziek is, ben ik ziek. En als ik ziek ben, is Hille ziek.  
Ik begon me dus echt zorgen te maken: was dit nu het einde van onze tweelingzusjesmagie? De dokter nam mijn temperatuur op, keek in mijn keel, mijn neus, mijn oren en haalde toen een gum tevoorschijn. ‘Ruik hier eens aan.’ 
Ik vond het een beetje vreemd, maar volgens mama moet je altijd naar de dokter luisteren. Dus ik rook aan de gum. 
‘Geen nies,’ mompelde de dokter en ze hield daarna een rekenschrift voor mijn neus. Na het rekenschrift moest ik aan een etui ruiken, een pen, een schooltas, een whiteboardstift. En iedere keer mompelde ze: ‘Geen nies.’   ‘Wie geeft jou les?’ vroeg ze toen. 
 ‘Juf Joke,’ wilde ik zeggen, maar in plaats daarvan zei ik: ‘Juf HATSJIE!’ 
‘Aha,’ zei de dokter. ‘Jij bent allergisch voor juffen!’  ‘Hatsjie!’ antwoordde ik. 
Sommige kinderen zijn allergisch voor pinda’s of honden, anderen voor gluten of huisstofmijt. En ik voor juffen. Hatsjie! 
Mama reed meteen terug naar school. Ik was een beetje verdrietig, want dit was voor het eerst dat ik iets had en Hille niet. Ze had niet één keer met mij mee geniest. Dit was dus echt het einde van onze tweelingzusjesmagie. 
 
Wat als het nu echt over is? 
Is het voorbij, tussen mijn zus en mij? 
Alles is anders en ik mis onze magie 
We zongen altijd een tweelingmelodie 
En we deden alles samen, en we waren blij 
Nu zit ik bij de dokter en Hille is er niet eens bij. 
  
We gingen niet naar mijn lokaal. Daar kon ik niet komen zolang juf – hatsjie! – Joke daar lesgaf. We gingen naar de directrice en mama vertelde haar wat de dokter had gezegd. 
 ‘Dat is een probleem,’ zei de directrice, ‘want volgens de wet móéten alle kinderen naar school.’ 
 ‘Gelukkig had de dokter een oplossing,’ zei mama. ‘Ze heeft les van een meester voorgeschreven. Dan zijn de klachten zó voorbij.’   	
‘Dat is een probleem,’ zei de directrice. 
‘Nee,’ zei mijn moeder. ‘Dat is een oplossing.’ 
‘Er zijn erg weinig meesters in het land,’ legde de directrice uit. 
 
Ze begon toch met zoeken en zette meteen een advertentie in de krant, ‘29 lieve leerlingen zoeken meester’. Ze zette ook een advertentie op het internet, met een foto van onze klas en daarboven de zin ‘Word jij onze nieuwe meester?’ Maar een meester vond ze niet.   Ze maakte een reclamefilmpje waarin ze zong: ‘geef jij leuk les? dan roep ik yes! kom naar onze school, hier maken we lol!’ Maar een meester vond ze niet. 
Ze ging bij huizen langs, deelde flyers uit in het winkelcentrum, liep met een megafoon door de stad. Maar een meester vond ze niet. Ze liet posters ophangen in bushokjes, huurde billboards langs de snelweg, maakte tiktoks. En ein-de-lijk kwam er een reactie: meester Daan uit Meerwaarderdam. 
 
Mijn tweede eerste schooldag was er dus een groot feest op school. De bakker bracht taart, er hingen ballonnen, slingers. Op het schoolplein was met stoepkrijt geschreven: WELKOM MEESTER DAAN. Gespannen wachtten we achter onze tafeltjes in de klas. En toen ging de deur open. ‘Hallo allemaal!’ zei Meester Daan. 
En iedereen zei: ‘Hallo!’ Bijna iedereen. Er klonk één harde HATSJIE. De hele klas draaide zich om en keek mij aan. Maar ik schudde snel mijn hoofd en wees naar Hille. 
Wat bleek? Zij was net als ik allergisch. Alleen niet voor juffen, maar voor meesters. En dus ook voor meester Daan uit Meerwaarderdam. De directrice zuchtte, mama zuchtte, de hele klas zuchtte. Ik zuchtte ook, maar dan van opluchting. Onze tweelingzusjesmagie werkte dus nog steeds! Nou ja, een klein beetje dan. 
 
Dezelfde ogen, hetzelfde haar 
We lijken nog steeds op elkaar

Hille en haar tweelingzusje delen een magische verbinding. Hun dromen zijn zelfs precies hetzelfde. Maar op een dag wordt een van de zusjes allergisch voor hun juf. Wat nu? Geschreven door Pim Lammers en gecomponeerd door Izaline Calister.

Tweelingzusjesmagie

Tarik lag op zijn rug op het gras. Het was eigenlijk te koud om dit nu te doen, maar omdat hij de hele zomer hier had gelegen, en hij nu niet zo goed wist wat hij met zichzelf aan moest, was hij toch weer naar zijn vertrouwde plekje gegaan. Hij lag op een groot grasveld, met hoog gras om zich heen; het werd nauwelijks gemaaid en in de zomer kwamen er klaprozen en andere veldbloemen op. Nu was er slechts gras, nog steeds vooral groen en hoog genoeg om hem aan het zicht te onttrekken. Niet dat hier veel mensen langskwamen: als hij zijn hoofd ophief en naar rechts keek, zag hij het fietspad. Op dat fietspad leek het alsof je altijd wind tegen had, het maakte niet uit welke kant je opreed. Als hij naar links keek, zag hij nog meer gras, met een paar honderd meter verder een weide met koeien. 
Tarik keek nu echter niet naar links of naar rechts. Hij lag op zijn rug, zijn handen achter zijn hoofd gevouwen, en staarde naar de lucht. Grijze wolken dreven voorbij. De wind was aangetrokken en het voelde koud aan. Toch lag hij hier, zijn jas onder zich uitgespreid, zodat zijn kleren niet vies werden. 
De laatste keer dat hij met vieze kleren was teruggekomen van deze plek, was er tot zijn verbazing niets vervelends gebeurd. Hij had verwacht dat hij gigantisch op zijn donder zou krijgen, maar zijn tante Heleen had alleen maar geglimlacht. Ze had gezegd dat hij onder de douche moest gaan, ze had zijn vieze kleding gewassen en er speciaal anti-vlekkenspul op gedaan. Dat was het. Het was een compleet andere reactie dan Tarik gewend was. Als hij dit thuis had gedaan, had zijn moeder tegen hem geschreeuwd en misschien wel erger. Ze zou hem naar zijn kamer sturen en hem daar uren, zo niet dagen opsluiten. Ze zou hem vergeten en verdwijnen, hij zou honger krijgen en uiteindelijk zou hij via het balkon van zijn flat proberen te ontsnappen, waarna de buren de kinderbescherming weer belden en hij opnieuw naar Heleen en Mohammed werd gestuurd. Ver van zijn eigen stad vandaan, ver van zijn moeder vandaan, ver van zijn vrienden vandaan. Bij zijn oom en tante in huis, in de natuur. Waar groene grasvlekken op je broek en modder aan je schoenen er gewoon bij hoorden. 

Tarik luisterde naar het ruisen van de wind en kwam een beetje overeind. Hij keek naar de bomen aan de overkant van de weide. Tussen zijn wenkbrauwen verscheen een frons. Wacht eens… dat was gek… Aan de overkant van de weide stond een bosje met bomen. Omdat de herfst al was ingetreden, waren alle bladeren aan het verkleuren. Behalve de bladeren van één boom. Het was een grote boom, maar toch was ‘ie kleiner dan de anderen. Hij was stralend groen, nog steeds, terwijl het geen naaldboom was. Tarik had niet zoveel verstand van de natuur, hij wist niet wat voor boom het was, maar hij wist wel dat het bijzonder was dat er nog geen geel vlekje op de bladeren te ontdekken was. Of bruin. Of oranje. Hij kneep zijn ogen een beetje toe en realiseerde zich dat de bladeren van de boom zelfs ongewoon felgroen waren. Ze leken wel licht te geven. Tarik kwam nu verder overeind. Hij keek nog eens goed naar de boom. Hij stond op, griste zijn jas mee van de grond en liep richting het bosje. Hoe dichterbij hij kwam, hoe harder het leek te gaan waaien. De wind verspreidde de loszittende bladeren, die om hem heen neerdwarrelden. Behalve de bladeren van de groene boom. Die bladeren leken helemaal niet te bewegen. Het leek wel alsof ze vastgelijmd zaten. Nu hij er eens goed naar keek, leek het wel alsof de boom ingekleurd en vastgelijmd was. Het moest niet gekker worden. 

Tarik naderde de boom tot op enkele meters afstand en uit het niets, alsof iemand een knop omzette, ging de wind liggen. Verbaasd keek Tarik om zich heen. Er was niemand te zien, in de verste verte niet. 
Tarik keek nog eens goed naar de felgroene boom en schudde in ongeloof zijn hoofd. Er was geen wind, alle bladeren aan alle omringende bomen hingen stil, behalve een stuk of drie bladeren van die ene vreemde boom voor hem. Tarik voelde een rilling over zijn rug lopen en naderde de boom nog dichterbij. Hij liep naar de stam en legde voorzichtig zijn vingers tegen de bruine bast aan. Er gebeurde niks. Dat had hij ook niet echt verwacht, maar toch. Hij deed een stap naar achter, keek weer omhoog en zag nog steeds die enkele bladeren bewegen, alsof er iets in de boom zat dat de bladeren líet bewegen. Iets. Of iemand. Hij liep weer naar de stam en keek omhoog. Maar vanuit zijn positie was niks te zien.
Tarik twijfelde. Hij keek nog een keer om zich heen, dacht aan zijn tante die vast bijna verwachtte dat hij terug zou komen. Zijn telefoon had hij thuisgelaten. Of nou ja, bij zijn oom en tante thuis. Maar was dat ook niet thuis? 

Zijn nieuwsgierigheid won het van zijn plichtsbesef. En dus begon hij te klimmen. 
Bomen klimmen had Tarik wel eens gedaan, maar dat waren kleine boompjes in het park geweest. Hij was nog nooit naar boven geklommen in zo’n groene reus als deze. Zijn blik richtte hij op die paar bewegende bladeren boven hem. Hij wist niet of hij het zich verbeeldde, of hij zich dit alles niet gewoon in zijn hoofd haalde, dat hij misschien toch langzamerhand gek was geworden zoals zijn moeder altijd tegen hem zei dat hij was, maar het leek er verdacht veel op dat de paar bewegende bladeren, ook steeds hoger klommen. Met elke stap omhoog die hij nam, leek het alsof die bladeren buiten bereik bleven. Als een wortel die je voor de neus van een paard houdt, om hem harder te laten lopen. Tarik zette zijn tanden op elkaar, zijn mond in een verbeten streep veranderend. Terwijl hij een tak hoger klom, keek hij recht naar het blad boven zich, dat bewoog. En ja hoor, toen hij zijn voet verzette, schoot het bewegende blad omhoog. 
‘Hoe dan?!’ riep hij gefrustreerd uit. Hij werd nu echt nijdig en klom verder omhoog. Steeds hoger. En hoger. En hoger. Maar het was precies hetzelfde als de bewegende bladeren deden. Ook die gingen steeds hoger. En hoger. En hoger. 

En toen, toen kon hij niet verder. Boven hem waren er alleen nog een paar hele dunne takjes, die zijn gewicht nooit zouden kunnen houden. Hij zweette nu en hijgend liet hij zich heel voorzichtig zakken op de tak waar hij op stond. Hij ging zitten, leunend tegen de stam van de boom. Tarik schrok zich kapot toen de wind weer aantrok. Uit het niets, zo plotseling als die eerder was gaan liggen, begon het te waaien. Hier bovenin de boom, leek het nog eens veel harder tekeer te gaan dan beneden, toen hij in het gras had gelegen. Tarik keek angstig naar beneden, hij was echt verschrikkelijk hoog geklommen. Hij greep zich vast aan de tak waar hij op zat, met zijn beide benen aan weerszijden van de tak en hief zijn blik omhoog. Hij keek verder en zag tot zijn verbazing dat hij het huis van Heleen en Mohammed kon zien van waar hij zat. Hij keek naar het huis en hun erf en zag zijn tante naar buiten lopen. Ze keek omhoog, naar de wolken, haalde de was van de lijn, klapte de wasmolen in en droeg die onder haar arm naar de schuur. Tarik bleef naar haar kijken. Heleen kwam terug voor de wasmand met de droge was. Voordat ze ‘m oppakte, keek ze naar het pad voor het huis, op haar horloge en toen weer naar het pad. Ze keek naar de wolken en Tarik besefte dat ze zich afvroeg waar hij bleef. Misschien was ze zelfs bezorgd. Aan de ene kant wilde hij direct naar beneden klimmen, maar toch bleef hij zitten. Hij bleef naar haar kijken, tot ze uiteindelijk haar wasmand onder de arm klemde en naar binnen liep, de achterdeur zorgvuldig achter zich sluitend. 

De wind was nu dusdanig aangetrokken, dat Tarik zich echt stevig moest vasthouden aan de tak. Hij was een beetje bang, maar voelde zich ook vreemd kalm. Vanuit zijn torenhoge plek, zag hij de auto van Mohammed op het pad richting het huis verschijnen. Hij reed rustig, zoals altijd eigenlijk. Tarik schaamde zich soms op de snelweg, als Mohammed 90 km per uur reed, in plaats van 100. Hij reed als een oud vrouwtje. Tarik zag hoe zijn oom de auto parkeerde en op zijn dooie akkertje uitstapte. Hij liep de tuin in, waar hij werd tegemoet gelopen door Heleen. Ze spraken met elkaar en Mohammed keek ook even het pad in, omhoog naar de wolken en op zijn horloge. Toen schudde hij lachend zijn hoofd, sloeg zijn arm om zijn vrouw heen en leidde haar mee het huis in. Tarik bedacht dat Mohammed Heleen vast een beetje plaagde met haar bezorgdheid. 

Hij wilde net aan zijn klim naar beneden beginnen, toen hij het hoorde. In het geruis van de wind was een zacht gefluister hoorbaar. Tarik spitste zijn oren, schudde zijn hoofd nog een keer in ongeloof en luisterde toen aandachtig. 
‘Tarik… Tarik…’ fluisterde de wind. Tarik dacht een ogenblik dat hij nu echt gek was geworden, maar het gefluister hield aan. ‘Tarik… Tarik…’ En dus antwoordde hij: ‘Ja! Wat is er?!’ 
‘Tarik, wat wil je? Tarik, wat wil je doen?’ vroeg de wind en Tarik voelde kippenvel over zijn hele lijf. Hij was te hoog geklommen, die boom was eng en hij wilde eruit. Maar toch, toch bleef hij zitten, alsof hij vastgeplakt zat. Alsof een onbekende kracht hem tegenhield.  
‘Wat bedoel je?’ riep Tarik. ‘Wie ben je?’ 
‘Wat wil je? Tarik, wat wil je?’ herhaalde de wind. De boom bewoog steeds heviger heen en weer en Tarik boog voorover en klemde zijn armen om de tak waar hij op zat. Als die tak zijn gewicht maar kon houden… 
‘Wat wil je Tarik, wat wil je?’ vroeg de wind. 
‘Ik wil naar huis!’ riep Tarik uit. Hij was echt bang nu, hij wilde naar beneden maar er was geen enkele manier waarop hij zonder te pletter te vallen uit deze hard bewegende boom naar beneden kon klauteren. ‘Ik wil naar huis! Houd op!’ riep Tarik nog een keer. Maar de wind ging nog heviger te keer. 
‘Wat is je huis Tarik? Waar ben je thuis?’ vroeg de wind. Tarik antwoordde niet, hij hield zich stevig vast en voelde tranen in zijn ogen opkomen. ‘Waar staat je huis Tarik? Wat is je thuis?’ herhaalde de wind, steeds opnieuw. Tarik snikte nu, hij wilde niet doodvallen, hij wilde geen antwoord geven, maar de wind bleef tekeergaan in die grote, groene boom met die rare bladeren. 
‘Waar staat je huis Tarik, waar ben je thuis?’ 
‘Bij Heleen en Mohammed!’ gilde Tarik. ‘Ik ben thuis bij Heleen en Mohammed!’ 
‘Weet je het zeker?’ vroeg de wind, die inmiddels de kracht aannam van een lichte orkaan of een heel zware storm. 
‘Jaa, ik weet het zeker!’ gilde Tarik. ‘Ik ben thuis bij mijn oom en tante!’ 
En na het uitspreken van die woorden ging de wind liggen. Alsof iemand opnieuw een knop had omgezet. Tarik trilde, hij boog zijn hoofd naar zijn schouder en veegde zo goed en kwaad als het ging de tranen van zijn wang met zijn schouder. 
Een paar minuten bleef hij zitten. Hij moest eerst zijn handen en zijn benen laten stoppen met trillen, voor hij de klim naar beneden kon voltooien. Hij keek naar het huis van Heleen en Mohammed. Het was waar: het was zijn thuis. Hij wílde dat het zijn thuis was. 
Mohammed kwam naar buiten gelopen en pakte zijn fiets. Tarik wist dat zijn oom hem zou gaan zoeken en dat was genoeg reden voor hem om als een razende naar beneden te klimmen. Hij liet zich hangen aan takken, zocht met zijn voeten naar stevige stukken waar hij kon staan, liet zich als een aap naar beneden glijden. Hij scheurde zijn trui en ook bleef hij hangen met zijn broek aan een scherp stuk tak. Het maakte niet uit, hij wilde zo snel mogelijk naar zijn oom en tante toe. 
Op het moment dat hij zich liet vallen naast zijn jas, sprong hij alweer overeind. Hij rende, rende naar huis en halverwege, op het fietspad, zag hij zijn oom worstelen tegen de wind in. 
‘Mohammed!’ gilde Tarik. ‘Mohammed!’ 
‘Tarik!’ hijgde Mohammed en hij stopte abrupt met fietsen. ‘Waar was je? We maakten ons zorgen! Wat zie je er uit! Wat is er gebeurd?’ 
‘Er is niks gebeurd,’ zei Tarik haastig. ‘Ik klom in een boom. Sorry dat ik alles stuk heb gemaakt!’ 
‘Het geeft niet, jongen,’ zei Mohammed. ‘Het maakt niet uit. Maar gaat het? Je hebt gehuild.’ 
‘Het gaat goed Mohammed,’ antwoordde Tarik. ‘Ik wil bij jullie wonen. Mag ik alsjeblieft bij jullie blijven wonen?’ 
Mohammed stond stokstijf stil en keek Tarik zwijgend en langdurig aan. ‘Natuurlijk mag dat. Maar weet je zeker dat je dat wil?’ 
‘Ja, ik weet het 100 procent zeker!’ antwoordde Tarik. ‘Ik weet het zekerder dan ik ooit iets zeker heb geweten. Ik wil bij jullie blijven.’ 
‘Je moet dan ook naar een andere school hè,’ zei Mohammed. ‘En je ziet je vrienden minder…’
‘Het maakt niet uit Mohammed,’ zei Tarik en hij sloeg zijn armen om de nek van zijn oom. ‘Want jullie zijn mijn thuis.’

Omdat zijn moeder niet voor hem kan zorgen, woont Tarik bij zijn oom en tante, middenin de natuur. Op een dag klimt hij in een mysterieuze boom, die hem voor een keuze stelt. Geschreven door Sharid Alles en gecomponeerd door Jeroen Sleyfer.

Thuis

Melita had alles wat haar hartje begeerde en meer dan dat.
Ze woonde met haar ouders in een kast van een huis aan de rand van de stad. Het huis had tien slaapkamers, twaalf badkamers, vier woonkamers, een bioscoopzaal, een sportzaal, een zwembad en een gigantische tuin.
Het huis was zo groot dat Melita een elektrische step gebruikte om van de ene naar de andere kant van de woning te komen.
Waar Melita woonde was het altijd mooi weer: de zon scheen dagelijks en het was meestal rond de 23 graden. Perfect dus. Maar toch.
Maar toch... verveelde Melita zich helemaal kapot.
Ze woonde met haar ouders, die altijd aan het werk waren en daarom een huishoudster in dienst hadden die ook voor Melita zorgde.
Molly was een lief mens maar ze had het zo verschrikkelijk druk met het schoonhouden van dat enorme huis, dat ze geen tijd had om ook nog eens te spelen met Melita.
De ouders van Melita waren wel vaak thuis met eten, maar dan aten ze aan tafel terwijl haar vader op zijn telefoon naar de stand van zijn aandelen keek en haar moeder haar e-mail bijwerkte op haar laptop.
Melita keek dan vaak maar een filmpje op haar telefoon, en ook dan verveelde ze zich kapot.
Ze had vriendinnen waar ze soms naar toe ging, maar als ze eerlijk was vonden haar vriendinnen andere dingen leuk dan zij zelf.
Als ze echt eerlijk was, dan wist Melita niet zo goed wét ze leuk vond. Het enige dat ze deed was rondzoeven op haar elektrische step, zwemmen in haar zwembad en hangen op haar kamer die zo groot was als een tweekamerappartement in de stad.
Tot, op een zoals altijd zonnige dag, een nieuwe tuinman naar het huis kwam om te werken.
Het was een wonderlijk mannetje om te zien: hij was klein van stuk, had een donkere huid met een spierwit, puntig krulbaardje en net zulk wit kort haar.
Zijn zwarte ogen waren klein en fonkelden, alsof het geen ogen waren maar edelstenen.
Zijn handen waren groot, eigenlijk te groot in vergelijking met zijn kleine postuur en ze waren ruw en eeltig van het vele werken in de tuin.
Melita bekeek hem vanuit haar kamer op de eerste verdieping. Soms keek hij even naar haar op, maar hij zei niks, lachte niet en zwaaide niet naar haar.
Dat was Melita niet gewend. De mensen die in het huis kwamen werken, waren altijd in haar geïnteresseerd.
Na twee dagen vanuit haar slaapkamer te hebben neergekeken op de werkzaamheden van de tuinman, besloot Melita naar buiten te gaan.
Ze hing een tijdje rond in de buurt van het aparte mannetje, maar nog steeds zei hij niks en keek hij alleen af en toe haar kant op.
Na nog een dag zo langs elkaar heen te hebben bewogen, besloot Melita naast hem te gaan zitten toen hij zijn lunch at, op een bankje achterin de gigantische tuin. Een tijdje zaten ze zwijgend naast elkaar.
 verveelt je 	vroeg het mannetje opeens.
Zijn stem was anders dan ze had verwacht; wat hoger en lijziger en ze was even van haar stuk gebracht.
Melita keek opzij en zag tot haar verbazing dat hij haar recht in de ogen keek.
Net als genegeerd worden, was Melita ook daar niet aan gewend. De meeste volwassenen in haar buurt keken op hun telefoon, naar de stofzuiger of in de krant.
'Het is toch zo?' zei de tuinman. 'Je verveelt je toch?'
Melita knikte. Hij keek haar nog steeds recht aan en ze keek terug.
'Waarom speel je niet?'
'lk weet niet wat ik moet spelen,' gaf Melita toe.
'Waarom spreek je niet af met vriendinnen?'
'lk heb niet echt vriendinnen,' zei Melita zachtjes. 'lk maak nooit wat mee. 
'Hmm,' mompelde de tuinman. Hij at zwijgend zijn eten en Melita zat in stilte naast hem.
De tuinman begon zijn spullen op te ruimen en Melita dacht koortsachtig na hoe ze met hem kon blijven praten. Uiteindelijk, toen hij al opstond en naar haar knikte, riep ze uit:
'Wat moet ik doen? 
'Wat wil je doen?' kaatste hij terug.
'lk weet het niet,' verzuchtte Melita. 'Alles is saai in mijn leven. Mijn ouders, mijn huis, mijn school. Zelfs in mijn dromen gebeurt niks.'
Het mannetje veerde op bij het horen van die laatste zin en hij keek peinzend naar een struik achter het bankje.
'Wil je spannendere dromen?' vroeg hij.
Melita keek hem verbaasd aan. De tuinman liep naar een struik met rode bessen achter de bank en brak er een tak vanaf terwijl hij voor zich uit mompelde.
Hij liep naar zijn gereedschapskist en tilde de bovenste laag eruit. Hij hield de tak van de struik in zijn linkerhand en rommelde met zijn rechterhand in de kist. Na enkele ogenblikken kwam hij overeind en kwam weer naast Melita zitten. In zijn rechterhand had hij kleine, zwart-roze gestreepte korrels.
'Elke avond voor je slapen gaat, prakje drie rode bessen en twee korrels helemaal fijn. Het mengsel smeer je op je voorhoofd. Watje ook doet, je neemt nooit meer, nooit minder, en je smeert alleen je voorhoofd in!' zei hij en hij keek haar doordringend aan met zijn kleine, fonkelende oogjes.
'Heb je dat begrepen? 
'Wat gebeurt er als ik dat doe?' vroeg Melita en ze voelde iets dat ze al tijden niet meer had gevoeld.
Het duurde even voor ze het herkende, maar ze voelde iets van opwinding, de drang om een avontuur te beleven en oh wat had ze hier zin in!
'Als je dat doet, droom je de prachtigste dromen die je je voor kunt stellen. Ze zullen levendig zijn en mooi en warm en avontuurlijk. En je zal elke ochtend gelukkig wakker worden.'
Melita lachte, hardop. 'Maar hoe kan dit? Bent u een tovenaar? 
'Nee, ik ben geen tovenaar,' zei de tuinman en hij glimlachte een beetje. 'Maar ik heb soms wel wat magisch groen waar ik iets mee kan.'
Hij stond op en gaf haar de tak en de korrels. 'Wat heb ik gezegd?'
'Drie bessen, twee korrels, fijnprakken en op mijn voorhoofd smeren. Niet meer en niet minder.'
'Heel goed,' zei de tuinman en hij ging aan het werk.
Die avond kon Melita niet wachten met naar bed gaan.
Ze prakte de bessen en korrels en smeerde het mengsel voorzichtig op haar voorhoofd.
Ze moest met haar hoofd achterover naar haar bed lopen en ging toen voorzichtig op haar rug liggen.
Dit was niet haar favoriete slaaphouding, maar ze had bijna alles gedaan voor het hebben van een avontuurlijke, mooie droom. En mooi en avontuurlijk werd het!
Die nacht droomde ze dat ze op een vliegend tapijt vloog over de stad.
Overal waren lichtjes en de zonsondergang zag er schitterend uit.
Ze voelde de wind door haar haren gaan, ze voelde zich vrijer dan ze zich ooit had gevoeld. 's Morgens werd ze dolgelukkig wakker.
De nacht erna droomde ze dat ze een popster was en dat ze op een podium stond te zingen terwijl het publiek haar toejuichte en haar naam scandeerde.
De nacht daarna droomde ze dat ze zwom in een zee die blauwer was dan het mooiste blauw en warm aanvoelde, terwijl de prachtigste vissen om haar heen zwommen.
De volgende dag was de tuinman er weer. Melita huppelde naar hem toe.
'Het waren geweldige dromen!' zei ze. De tuinman glimlachte en knikte. 'lk wil meer!' zei Melita. 'Heeft u meer? 
'lk heb nog wel wat,' zei hij, maar hij klonk een beetje afwerend. 'Maar je moet rustig aan doen. Mooie dromen zijn leuk, maar het is niet het belangrijkste. Alsje te veel gebruikt, gaat het fout.'
'Wat gebeurt er dan?' vroeg Melita nieuwsgierig.
'Dan worden ze werkelijkheid. Maar dromen zijn niet echt en dat moeten ze ook niet worden.'
'Maar zou ik dan echt kunnen vliegen? Of echt kunnen zwemmen tussen de vissen in een prachtige zee? Of word ik echt beroemd?'
'Je kan misschien wel vliegen, maar het gaat niet zo fijn zijn als in je droom. En je kan misschien wel zwemmen, maar de vissen zullen angstaanjagend zijn. Dus test het niet uit!' waarschuwde de tuinman.
'lk geef je nog wat. Hier moetje een maand mee doen. Als het op is, is het op.'
Melita nam gretig de bessen en de korrels aan. Ze verstopte ze zorgvuldig in het nachtkastje naast haar bed en nam zich voor om het magische middel slechts om de dag op te smeren.
Toen ze echter de volgende dag wakker werd zonder een mooie droom te hebben gehad, sloeg direct weer het aloude, verveelde gevoel toe.
Molly de huishoudster was aan schoonmaken, haar ouders waren aan het werk en Melita voelde zich leeg en somber.
Die nacht, na het insmeren met het magische mengsel, droomde ze dat ze door een uitgestrekt, fris, groen grasveld rende en dat haar ouders bij haar waren. Ze lachten naar haar en speelden met haar. Melita werd dolblij wakker.
Maar naarmate de nachten met mooie dromen elkaar op bleven volgen en ze iedere keer gelukkig wakker werd, begon ook later op de dag haar somberheid terug te keren.
Melita merkte dat het geheimzinnige, magische middel van de tuinman haar niet meer de hele dag gelukkig maakte.
Alleen 's nachts voelde ze zich vrolijk en vrij en dat gevoel verdween steeds sneller na het ontwaken.
Na nog een paar nachten werden de dromen ook minder zaligmakend. Het begon, kortom, allemaal een beetje af te vlakken.
De tuinman had gezegd dat ze een maand met het middel moest doen, maar omdat ze het iedere avond had opgesmeerd - op die ene avond in het begin na - ging ze snel door haar voorraad heen. En dus nam Melita een besluit.
Haar vader zat de zaterdagkrant te lezen, terwijl haar moeder haar wenkbrauwen epileerde en met oortjes in naar iets luisterde.
Melita nam de laatste hap van haar ontbijt en viste toen alle overgebleven besjes en korrels uit haar zak. Ze prakte ze tot een mengsel op haar lege bord.
Toen het een redelijk glad goedje was, twijfelde ze even, maar vervolgens begon ze te smeren.
Ze begon zoals gewoonlijk op haar voorhoofd, maar smeerde daarna ook haar wangen en kin in.
Daarna waren haar armen aan de beurt, haar handen en het laatste beetje smeerde ze in haar haren.
Haar ouders hadden niks door, ze keken niet op of om van hun bezigheden en in stilte wachtte Melita af wat er zou gebeuren.
Het begon bij haar linkerhand, een minuut of twee, drie nadat ze zich had ingesmeerd. Of eigenlijk bij haar linkerringvinger: die werd dikker.
Hij tintelde ook een beetje, maar het deed geen pijn. Vervolgens zwol haar pink op, haar middelvinger en vervolgens haar hand.
Haar rechterhand en haar voeten begonnen te tintelen. Ze keek naar beneden en deed haar slippers uit, zodat die niet kapot konden gaan. Haar rechterbeen begon enorme proporties aan te nemen en dus stond ze snel op; anders kwam ze niet meer uit de stoel met armleuningen.
Dit was het moment dat haar moeder verstoord op keek en een korte gil slaakte.
'Mens, doe eens rustig!' riep haar vader geschrokken en hij keek net zo verstoord op. Hij snakte naar adem toen hij zijn dochter zag.
Melita was inmiddels ongeveer drie keer zo dik als normaal, maar het opzwellen was nog steeds niet opgehouden. Ze voelde de tinteling nog steeds, maar er kwam een ander gevoel bij dat ze eerst niet kon thuisbrengen. Tot ze zich realiseerde dat ze lichter werd. En toen ze dat besefte, snapte ze wat er gebeurde: ze werd een ballon!
En inderdaad, terwijl ze ronder en ronder werd, werd ze ook lichter en lichter en kwam ze langzaam van de grond.
Haar moeder gilde inmiddels echt, haar vader zat met zijn mond open naar haar te staren. En Melita kon alleen maar lachen.
Ze probeerde te bewegen en ze merkte dat ze de richting kon bepalen door haar ronde ballonnenlijf te draaien. Haar voeten kwamen van de grond en ze draaide zich richting de openstaande schuifdeuren van de keuken.
'Melita, wat doe je! Kom terug!' Riep haar moeder.
'Harold, doe dan wat!' gilde ze naar Melita's vader. Hij kwam eindelijk in actie en schoot overeind.
'Waar ga je heen? Wat heb je gedaan?' vroeg hij en Melita hoorde tot haar genoegen paniek in zijn stem.
Ze zei niks tot ze bij de deur was en voelde dat ze bijna het plafond aanraakte.
'lk ga op avontuur!' lachte ze.
Ze keek naar de verbijsterde gezichten van haar ouders, naar haar vader die sprong om haar nog bij haar benen te grijpen. Maar Melita zweefde al naar buiten.
Het opwindende gevoel in haar nam haar helemaal over. Ze zweefde verder omhoog naar de top van de bomen.
Haar ouders waren naar buiten gestrompeld en stonden verstijfd van afschuw te kijken hoe hun dochter op dat moment, voorgoed uit hun leven wegzweefde.
Melita draaide haar ronde lijf en daar beneden, achter in de tuin, zag ze hem staan:
de mysterieuze tuinman.
Hij keek naar haar, hij zei niks, hij lachte niet. Hij keek volkomen rustig naar haar op.

Melita heeft alles wat haar hartje begeert. Maar schijn bedriegt: haar leven is dodelijk saai. Totdat ze de magische besjes van de tuinman ontdekt. Geschreven door Sharid Alles en gecomponeerd door Jeroen Sleyfer.

Ballonvaart

Jamal hield heel erg van fietsen. Hij fietste elke ochtend naar school en elke middag naar huis. Hij fietste naar de markt om boodschappen te doen voor zijn ouders en hij fietste naar zijn vrienden. Hij fietste soms gewoon rondjes door de buurt, omdat hij er zin in had. Niemand anders fietste in zijn dorp. Waar Jamal woonde, liepen de mensen, ze namen de bus of ze gingen met de auto.  
 
Fietsen, fietsen, fietsen, fietsen, fietsen is het liefste wat ik doe 
Fietsen, fietsen, fietsen, fietsen, fietsen wil ik en ik word niet moe 
En ik houd zo van dat crossen, van in beweging zijn 
Ik houd zo van mijn buurtje, maar soms is het te klein, want ik wil 
Fietsen, fietsen, fietsen, fietsen, fietsen en ik hoor alleen maar oeehooeee 
 
Fietsen was Jamals lievelingsding om te doen, maar toen de oorlog begon en er af en toe bommen vielen, moest hij ermee stoppen van zijn vader en moeder. Toen zijn vader het huis verliet om te gaan vechten voor zijn land, mocht Jamal nauwelijks meer naar buiten van zijn moeder. Ze was als de dood dat er iets met hem zou gebeuren en ze alleen over zou blijven met Jamals oma en zijn kleine zusje. Jamal miste zijn vader, zijn vrienden, zijn school en vooral, meer dan wat dan ook, miste hij het fietsen. 
Nog veel later, toen zijn vader nog steeds weg was en de oorlog steeds heftiger en zwaarder werd, zei Jamals moeder dat hij moest vluchten.  
 
Fietsen, fietsen, fietsen, fietsen, fietsen o wat mis ik dat gevoel 
Fietsen, fietsen, fietsen, fietsen, fietsen nooit meer, wat een saaie boel 
Mijn moeder wil niet meer dat ik buiten fietsen ga 
Er kunnen bommen vallen ergens waar ik ga of sta  
Mijn oma is te oud, mijn zusje is te klein 
Van mama moet ik vluchten om ergens veilig te zijn 
Dus ik moet fietsen, fietsen, fietsen, fietsen, fietsen maar ik weet niet waar naartoe. 
 
‘Ik? Alleen?’ vroeg hij angstig, want dat leek hem verschrikkelijk.  ‘Ja, jij alleen. Ik kan oma niet achterlaten en je kunt Jasmine niet meenemen.’ Jasmine was pas vier en Jamal was dol op haar.  ‘Maar ik wil niet alleen,’ sputterde Jamal tegen.  ‘Dat snap ik lieverd, maar ik wil dat je veilig bent en dat je een toekomst kunt opbouwen. Als je een plek hebt gevonden, komen we je achterna,’ beloofde zijn moeder. ‘Fiets naar het noordwesten, tot je denkt dat je op een goede plek bent, waar je kunt blijven en waar de mensen aardig voor je zijn. Wees aardig en beleefd, maar vertrouw niemand zo maar. En wat er ook gebeurt, kijk uit voor de paarse soldaten, want die willen ons allemaal vermoorden.’ Jamal knikte, knoopte de woorden van zijn moeder in zijn oren, hees een flinke tas vol met eten, drinken en een paar warme truien op zijn rug en pakte zijn fiets.  
 	 
Hij fietste een paar dagen achter elkaar door. Als het begon te schemeren, zocht hij een plekje in het bos of in de beschutting van een schuurtje, at een klein beetje van zijn eten en probeerde te slapen. De eerste nachten sliep hij nauwelijks: hij was verdrietig en bang. Hij lette continu op of hij geen paarse soldaten tegenkwam. Overdag groetten de mensen hem vriendelijk, soms gaven ze hem een stuk brood of wat fruit.  
 
Na een kleine week moest hij de rivier oversteken, om in de richting van het noordwesten te blijven gaan, zoals hij aan zijn moeder had beloofd. Tot Jamals afschuw was de brug kapot gebombardeerd. Verward bleef hij even aan de oever van de rivier staan. Hij fietste een stuk stroomopwaarts en vond een plek waar hij de oversteek durfde te wagen. Het zou hem echter niet lukken om zijn tas én zijn fiets droog aan de overkant te krijgen, dus besloot hij om twee keer te lopen. Hij verstopte zijn tas ergens in de struiken en waadde met zijn fiets op zijn rug door het water. Aan de overkant gekomen hijgde hij even uit, zette zijn fiets achter een boom en begon aan de tocht terug. Toen hij met zijn tas de tocht richting zijn fiets bijna had voltooid, zag hij tot zijn schrik een paarse soldaat aan de overkant. De woorden van zijn moeder schoten door zijn hoofd: ‘Een paarse soldaat, een paarse soldaat wil ons allemaal vermoorden’.  
 
Maar hij was hem al tot op tien meter afstand genaderd. Bovendien zag Jamal dat de vijand zijn fiets vasthield.  
‘Kom maar dichterbij hoor,’ zei de soldaat, in zijn paarse uniform. ‘Ik zal niet bijten.’  Wantrouwend keek Jamal hem aan terwijl hij op de kant stapte en zijn tas, die hij boven zijn hoofd had getild, liet zakken.  ‘Is dit jouw fiets?’ vroeg de paarse soldaat.  Jamal antwoordde niet. Hij dacht koortsachtig na. De soldaat had een geweer op zijn buik hangen en droeg een revolver in zijn holster; daarnaast was Jamal zeker twee koppen kleiner en een stuk minder sterk, dus een gevecht aangaan was geen optie.  ‘Als dit jouw fiets is,’ ging de paarse soldaat verder en hij keek naar de fiets in zijn hand, ‘dan staat het zadel veel te laag voor je. Je trapt je helemaal kapot, of niet soms?’ Jamal knipperde verbaasd met zijn ogen. Het klopte: hij had deze fiets al sinds zijn tiende en hij was inmiddels bijna dertien. Hij was tientallen centimeters gegroeid, maar het zadel stond nog op dezelfde hoogte.  ‘Ik kan ‘m hoger zetten voor je,’ bood de soldaat aan. Hij zette de fiets op een vlak stukje grond op de standaard, deed zijn automatisch geweer af en begon te rommelen in zijn rugtas. Jamal keek even toe vanaf een afstandje, maar kwam uiteindelijk schoorvoetend dichterbij.  ‘Ga je me niet vermoorden?’ vroeg hij voorzichtig. ‘Wat? Jou?’ de paarse soldaat glimlachte even, maar zijn ogen stonden droevig. ‘Waarom zou ik een jongen zoals jij willen vermoorden? Hoe oud ben je? Twaalf, dertien?’ ‘Bijna dertien,’ antwoordde Jamal. De paarse soldaat had het juiste gereedschap te pakken en begon te sleutelen. Nadat hij het zadel omhoog had gezet, smeerde hij de ketting met olie. Toen ging hij zitten en begon een vuur te maken. Jamal ging voorzichtig bij hem in de buurt zitten. ‘Heb je honger?’ vroeg de paarse soldaat. Jamal knikte; hij had zo zuinig gedaan met zijn eten, dat hij enorme honger had. ‘Laten we eten. Welke kant ga je op?’ ‘Naar het noordwesten,’ antwoordde Jamal. ‘Mijn moeder zei dat ik daar veilig zou zijn, als ik maar ver genoeg doorreed.’  
‘Je moet dan een heel stuk doorrijden, vriend,’ zei de paarse soldaat vriendelijk terwijl hij een pan tevoorschijn haalde en begon te koken. ‘Je bent bijna bij de grens, maar over de grens wonen alleen maar gevaarlijke gekken. Dus zorg dat je er snel doorheen rijdt en vertrouw niemand.’  Jamal knikte. Hij knoopte het advies in zijn oren. Nadat ze gegeten hadden, stond de paarse soldaat op en hing zijn geweer weer om. ‘Het ga je goed jongen. Ik hoop dat je een veilig onderkomen vindt.’  
‘Dankjewel, voor alles,’ zei Jamal en hij keek hoe de soldaat tussen de bomen verdween.  
 
Het fietste veel lekkerder met zijn zadel omhoog. Het duurde dan ook nog geen twee dagen voor hij de grens passeerde. ‘Alleen maar gevaarlijke gekken,’ mompelde Jamal terwijl hij al fietsend om zich heen keek. Hij reed door een dor en leeg landschap en toen hij tegen het einde van de middag eindelijk bij het enige huis aanklopte in de wijde omgeving, werd er bijna direct opengedaan door een vrouw.  
 
Daar over de grens, daar over de grens 
Daar wonen allemaal gekken 
 
Ze bekeek hem nieuwsgierig aan en vroeg: ‘Heb je een slaapplek nodig?’ Jamal, die na de waarschuwing over de ‘gevaarlijke gekken’ van de paarse soldaat eigenlijk alleen maar zijn drinkfles had willen vullen, aarzelde. Maar toen hij de heerlijke geur rook die uit de keuken kwam, knikte hij als vanzelf. Hij werd aan de keukentafel gezet, tussen zes kinderen die allemaal jonger waren dan hij. De vrouw des huizes fladderde als een vlinder tussen de kinderen en het fornuis door, terwijl haar man een enorme hoeveelheid groente stond te snijden. Jamals hart vulde zich met warmte en geluk en zonder dat hij het gepland had, bleef hij veel langer dan gedacht bij het gezin. Toch besloot hij na enkele dagen weer door te gaan en nam hij met een stevige omhelzing afscheid van allemaal.  ‘Je gaat naar het noordwesten,’ zei de vrouw terwijl ze hem doordringend aan keek. ‘Als je hier anderhalve dag vandaan bent, kom je in de stad. Daar wonen alleen maar oplichters en dieven. Kijk uit en ga er zo snel mogelijk doorheen.’  
‘Oplichters en dieven,’ herhaalde Jamal zachtjes en hij knoopte het advies in zijn oren.  
 
De banden van Jamals fiets waren opgepompt door zijn gastheer en daardoor voelde het alsof hij over de weg vloog. Sneller dan verwacht, kwam hij de stad binnengereden.  Toen hij in het centrum was, met nauwe straatjes, een drukke markt en een enorme hoeveelheid mensen, besloot hij een slaapplaats te zoeken. ‘Oplichters en dieven’, spookte er door zijn hoofd.  Hij stond slechts enkele minuten stil, toen een vrouw naar hem toe kwam lopen.  ‘Kan ik je ergens mee helpen, jongeman?’ vroeg ze en ze keek hem vriendelijk aan. Jamal keek haar enigszins wantrouwend aan, maar haar blik was zo open en oprecht, dat hij direct vertelde dat hij onderweg was naar het noordwesten, dat hij gevlucht was voor de oorlog en dat hij een plek zocht om te slapen.  ‘Wacht hier,’ zei de vrouw. ‘Ik ben zo terug!’ Jamal zag haar verdwijnen in de menigte op de markt, hier en daar weer opduiken, terwijl ze praatte met marktkooplui en naar hem wees. Nieuwsgierig bleef hij haar met zijn ogen volgen en na een minuut of tien kwam ze terug, met in haar kielzog drie mannen. Jamal zette zich schrap; ze zouden hem vast beroven.  ‘Je kan bij Mosan slapen,’ zei de vrouw en ze wees op een kleine, gedrongen man, die vriendelijk naar Jamal knikte.  ‘Geoffrey wil aan je fiets sleutelen, zodat je straks sneller kunt fietsen,’ ging de vrouw verder. Geoffrey zwaaide even kort.  ‘Rashid hier is kleermaker en zal nieuwe kleding voor je maken en ik zal zorgen dat je genoeg eten mee kunt nemen op de rest van je tocht.’  
Jamal keek met open mond naar het groepje. ‘Waarom willen jullie dat allemaal voor me doen?’ vroeg hij tenslotte.  ‘Omdat we je graag helpen,’ zei Rashid.  ‘Je kunt zo lang blijven als je wil,’ zei Mosan op zachte toon. Jamal schudde in ongeloof zijn hoofd en volgde Mosan naar diens huis, terwijl Geoffrey zijn fiets van hem overnam.  Ondanks de gastvrijheid van het hele gezelschap, besloot Jamal na enkele dagen alweer door te reizen. Hij haalde zijn fiets op bij Geoffrey, die er tot zijn verbazing een motor opgezet had. ‘Niet te vaak gebruiken, want dan is de benzine zo op,’ waarschuwde Geoffrey.  
‘Als je naar het noordwesten gaat, kom je al snel in ons buurland terecht,’ begon Rashid. ‘Je moet daar echt uitkijken, want de mensen daar hebben enge ziektes en zijn knettergek. Ga er zo snel mogelijk langs en maak geen contact.’  
‘Enge ziektes en knettergek,’ herhaalde Jamal zachtjes. Hij bedankte iedereen uitvoerig en stapte op zijn fiets. Na een kleine honderd kilometer zette hij zijn motor voor het eerst aan en het leek wel alsof hij op een scooter zat: de wind vloog door zijn haren en hij zweefde over de weg.  
 
Hij was nauwelijks de grens over of hij werd staande gehouden door een jonge man die langs de kant van de weg stond met een kapotte auto.  ‘Waar ga je heen?’ vroeg de man.  ‘Naar het noordwesten,’ antwoordde Jamal naar waarheid. ‘Ik ben gevlucht voor de oorlog.’  ‘Ik heb autopech,’ zei de man. ‘Zou je me thuis willen brengen? Ik woon hier een paar kilometer vandaan.’  Jamal dacht even aan de enge ziektes, maar knikte toch maar en nam de jonge man achterop. Hij zette zijn motortje aan en samen schoten ze vooruit.  ‘Mijn zus kan dit nog beter voor je maken!’ schreeuwde de man boven het geluid van de wind en de motor uit. ‘Ze is heel handig en is dol op fietsen!’  
Bij het huis van de man stond een flinke schuur, waar een jonge vrouw, slechts enkele jaren ouder dan Jamal, aan het klussen was. Ze keek geringschattend naar zijn fiets en liep er een paar keer omheen, onderwijl een wijsje fluitend. ‘Ik zorg dat je vliegt, als je hier weg gaat,’ zei ze en zonder hem verder een blik waardig te keuren, nam ze zijn fiets mee.  Jamal bleef drie weken bij de jonge man, zijn zus en hun oude vader. Hij hielp de koeien melken en het grasmaaien. Hij raapte eieren, maakte hokken schoon en hielp met koken. Na drie weken kwam de zus van de jonge man, die Nora heette, naar hem toe en zei: ‘Ik heb gezorgd dat je kunt vliegen.’ Ze troonde hem mee naar zijn fiets, die in de garage stond en tot zijn verbazing had ze niet alleen de motor vervangen die erop zat, maar had ze ook twee enorme vleugels toegevoegd aan zijn simpele fietsje.  ‘Je gaat fietsen, je zet de motor aan, je drukt op de turboknop en je schiet omhoog,’ zei ze, al kauwgom kauwend. ‘Blijven trappen! Dat is echt belangrijk, want anders stort je misschien neer.’  
Jamal slikte, hij had een beetje hoogtevrees, maar het idee dat hij in no-time in het noordwesten zou zijn, stond hem wel aan. Hij nam afscheid van de oude vader, diens zoon en Nora. Hij stapte op zijn fiets en begon te trappen. Hij trapte harder en harder, zette de motor aan en bleef trappen en toen hij dacht dat hij niet meer harder kon, drukte hij op de turboknop en inderdaad, hij kwam van de grond! Eerst niet zo hoog en hij slingerde een beetje, maar al snel ging hij hoger en hoger, over de boomtoppen heen en ver uit het zicht van de mensen beneden. Jamal zette koers naar het noordwesten, terwijl de wind door zijn haren blies en zijn wangen koud maakte. Hij ging op zoek naar een plek waar niemand hem wilde vermoorden, waar niemand knettergek was of gevaarlijk of een oplichter of een dief, waar mensen geen enge ziektes hadden en waar hij boven alles, veilig zou zijn.  

Ik zoek een plek waar ik kan zijn, zonder opgejaagd gevoel 
Geen oplichters, geen moordenaars, geen dieven of gedoe 
Ik wil niet bang zijn voor wat ik niet ken 
En ik fiets tot ik daar ben

Wanneer Jamal moet vluchten voor de oorlog, pakt hij zijn fiets naar het noordwesten. Zit de wereld net zo vol met gevaarlijke gekken als zijn moeder heeft gezegd? Geschreven door Sharid Alles en gecomponeerd door Jeroen Sleyfer en Izaline Calister.

Fietsen

Muziek en dans

Muzikale verhalen

Bekijk ook

Extra's

Schooltv biedt meer dan video's! Ontdek onze extra inhoud:

Ontvang jij de nieuwsbrief al? Blijf op de hoogte door je aan te melden en ontvang elke maand een nieuwsbrief naar keuze in je inbox!

Op dit moment ervaren wij problemen met de site, waaronder de zoekfunctie. Er wordt aan gewerkt, hopelijk snel opgelost. red. Schooltv.nl

Schaatsende kinderen

Schrijf je in de voor de maandelijkse nieuwsbrief voor het laatste Schooltv PO-nieuws

Nieuwsbrief PO

Blijf op de hoogte van het laatste Schooltv-nieuws voor VO.

Nieuwsbrief VO

Contact

Schooltv Help

Veelgestelde vragen

Schooltv maakt educatieve content voor het onderwijs, bestaande uit video's en interactief materiaal. Altijd bij de les!

Over Schooltv

Over Schooltv.nl

Schooltv.nl is een videodatabase, gevuld met educatieve en informatieve videoclips, filmpjes, fragmenten, liedjes, animaties, lesvideo’s afleveringen, TV-programma’s, televisieseries, videoverzamelingen en afspeellijsten.