Hoe worden 3D-printers gemaakt?

---

Tegenwoordig kunnen printers niet alleen je werkstukken en boekverslagen printen, maar ook driedimensionale voorwerpen. Deze techniek is nog vrij nieuw. Bij het maken van een 3D-printer komen aardig wat machines kijken en ook – jawel – 3D-printers.

Wil je een stukje speelgoed, een elektronisch onderdeel of een replica van een beroemd beeldhouwwerk printen?
Wat vroeger onmogelijk leek, is nu realiteit dankzij de uitvinding van 3D printen aan het eind van de 20e eeuw.
Met 3D printen komt een toekomstdroom eindelijk uit. Deze voorwerpen komen allemaal uit 3D printers. Wij beloven zwart op wit dat dit geen plat verhaaltje wordt. Om 3D printers te maken gebruikt dit bedrijf... 3D printers! Een technicus laadt een spoel met plastic draad in een printer die het laat smelten tot vloeibaar plastic. De 3D printer spuit laagjes plastic volgens het patroon dat hij leest in een digitaal bestand. Dit onderdeel heet de extruder. In het echt kost het ongeveer een uur om dit onderdeel te printen. Zelfs ingewikkelde vormen, zoals deze octopus, kun je in 3D uitprinten. In deze fabriek produceren 135 printers non-stop deze onderdelen. Inclusief tandwielen, klemmen en de behuizing. Zo'n 3D printer, die maakt zichzelf! Een medewerker boort een gaatje in de extruder. Daar loopt tijdens het printen de plastic draad doorheen. Een 3D geprint tandwiel wordt op de behuizing geklikt. Hij schroeft de motor op de extruder
en plaatst een tweede, kleiner tandwiel op de aandrijf-as.
Het volgende onderdeel is een verwarmingselement.
Daarmee laat de printer de plastic draad smelten. De medewerker zet het element op een 3D geprint frame en monteert dat op de extruderhouder. En dan is de 3D printkop klaar. Zijn collega zet een glasplaat tussen rubberen rollers die er voorzichtig een laag plastic met een stickerlaag op plakt. Het glas wordt de bodem van de printplaat en het plastic biedt bescherming tegen krassen tijdens gebruik. Om het aluminium frame van de printer te maken, worden 3D geprinte plastic verbindingsstukken gebruikt. Een technicus monteert twee buizen horizontaal
die zullen dienen als geleiders voor de printerkop. De kop wordt op de geleiders gemonteerd. Hij lust een rubber aandrijfriem om een motor aan de zijkant en verbindt die met de printkop. Die riem verplaatst de printkop heen en weer. Even kijken of de spanning goed is en alles soepeltjes beweegt. Dan bevestigt hij de printplaat, die ook kan bewegen, aan de onderkant van het frame. Dan moet er nog een stroomsnoertje van de voeding naar de printkop zodat de motor en het verwarmingselement het doen. Hij bevestigt de met plasticfolie bedekte glasplaat op het printbed en schroeft hem voorzichtig vast. Het printbed wordt aangesloten op de elektronica om te kijken of alles soepel beweegt. Nu gaat de printer naar de testafdeling. Een technicus stopt het begin van de plastic draad in een aanvoerbuis en dan in het gaatje dat eerder in de printkop werd geboord. Deze klem zorgt dat de draad netjes aangevoerd wordt en dan is het moment daar om de printer aan te zetten. Als eerste wordt er een testpatroon afgedrukt, over de volle breedte. Zo weten ze dat alles recht staat en dat de printkop gelijkmatig opspuit. Om in twee kleuren te printen, zetten ze een tweede spoel op de printer De draden komen samen in een dubbele extruderkop. De kop brengt de kleuren om beurten aan dus deze printopdracht kan wat langer duren. In dit geval een uurtje. Maar dat is nog niet eens zo lang als je besef dat hier een voorwerp geprint wordt en niet een simpel stukje papier. Nou... of het gedrukt staat!