In ons sociale zekerheidsstelsel is geregeld dat niemand onder een sociaal minimum hoeft te leven. Voor elke leeftijdsgroep en voor elke situatie zijn daarom regelingen getroffen. Er zijn sociale verzekeringen. Sociale verzekeringen zijn verzekeringen in de letterlijke zin van het woord. Mensen betalen premie om zich te verzekeren tegen een bepaald risico. Bijvoorbeeld tegen het verlies van inkomen bij ziekte.
En er zijn sociale voorzieningen. Iedereen die geld verdient betaalt belasting. Een deel van die belasting gebruikt de Overheid om de sociale voorzieningen te betalen. Zo wordt de Wajong-uitkering betaald uit de pot Sociale Voorzieningen.
Als mensen niet of moeilijk kunnen werken, kunnen ze aanspraak maken op een uitkering. Als je vanaf jonge leeftijd een geestelijke of lichamelijke handicap hebt, kun je vanaf je 18de een Wajong-uitkering krijgen. Je krijgt dan meestal een aanvullende uitkering op het salaris dat je nog wel kunt verdienen.
Toen ik hier kwam solliciteren in 2009 ben ik heel open geweest, ik heb ze verteld dat ik de Ziekte van Crohn heb en wat daar de nadelen van zijn. Ik ben gelukkig desondanks toch aangenomen. Dus ik kon heel open zijn naar mijn manager toe van: “nou, ik ben een Wajong-uitkering aan het aanvragen”, ik heb haar uitgelegd wat de voordelen daarvan zijn. Dus ze was er ook voor mij heel blij om, dus het enige wat zij had is: “ik hoop, dat het lukt, dat het voor jou kan”.
De Ziekte van Crohn is een chronische darmziekte. De goede bacteriën worden aangevallen in plaats van de slechte waardoor je ontstekingen krijgt. Ik werk nu twee dagen in de week en ik heb dat zo geregeld dat het niet twee dagen achter elkaar zijn, dus ik kan de dag erna kan ik bijkomen. En ik moet ook echt op mijn vrije dagen ga ik ’s middags even een paar uurtjes op bed liggen. Er is voor mij besloten, dat ik per week 20 uur kan werken, dus dat zal ik zelf moeten verdienen en de rest wordt aangevuld tot 80%.
Op het moment dat ik de Wajong kreeg was het ook even voor mij slikken, want het is toch alweer meer het besef van: “ja, ik heb een chronische ziekte en ja, ik zit er de rest van mijn leven aan vast”. En zoiets als de Wajong, hoe raar het ook klinkt, dat maakt dat heel definitief. Je wilt natuurlijk eigenlijk niet op 24-jarige leeftijd zeggen: “ik krijg een uitkering”. Maar aan de andere kant financieel gezien geeft het heel veel rust natuurlijk met het extraatje wat ik nu krijg. Ik hoef me niet druk te maken over dat ik meer moet gaan werken om meer te verdienen. En daarnaast is het voor mij heel prettig, dat als je een Wajong hebt en je wordt ziekt, dan wordt het inval betaald door het UWV, of mijn ziektedagen, het is net hoe je dat wil bekijken, waardoor ik makkelijker zeg van: “nou, ik ben ziek”, want daar heb ik altijd heel veel moeite mee gehad, ik ging maar door en ik ging maar door, waardoor ik ook uiteindelijk heel erg ziek ben geworden. Dus dat maakt het wel makkelijker, ja, absoluut.
