Wauw! Wow! Oh wow! Heel indrukwekkend. Bijna 250 jaar geleden bouwde Eise Eisinga hier een bewegend schaalmodel van ons zonnestelsel en dat staat nu op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. En waarom is dat nou zo bijzonder? Dat ga ik je laten zien. Wauw! In wezen zien we hier een schaalmodel van het zonnestelsel. Op het plafond. Op het plafond gemaakt. 1000 miljard keer verkleind, toont Eisinga hier het toen bekende zonnestelsel. Van Mercurius tot en met Saturnus maken ze volgens de werkelijke snelheid hier hun omlopen. Want je ziet niks bewegen. Maar het beweegt wel. Hoe werkt dit nou precies? Want het draait dus allemaal heel langzaam, maar... Hier boven op zolder bevindt zich een bijna onvoorstelbaar raderwerk van tientallen houten wielen. Boven het plafond? Sommige zo groot als deze kamer. Ook allerlei assen en roosters en schijven. Mooi hoor. Hier zie je dus eigenlijk het raderwerk van het zonnestelsel. Al die tandwielen die dat plafond hieronder in beweging zetten. Wat een vakmanschap, zeg! En die Eisinga heeft het zo berekend en gemaakt dat werkelijk alles onderling verbonden is, waardoor het allemaal tegelijkertijd vanuit één centraal punt kan worden aangedreven. En je hoort het op de achtergrond. En dit is helemaal mooi. Hier is die slinger te zien. Die gaat tachtig keer per minuut heen en weer. Heel klein dingetje eigenlijk maar. En die drijft alles aan. En wat ik zo fascinerend vind: je ziet dus, behalve die slinger dan, die ziet niks bewegen, want alles gaat even traag als de echte planeten. Nou zeg je, het is 242 jaar oud. Klopt het dan nog wel precies? Als wij 242 jaar niets zouden doen, dan zou het niet kloppen. Maar Eise heeft een handleiding geschreven, een instructieboek voor zijn kinderen en daarin staat da wet elke tien à vijftien jaar een aantal bijstellingen moeten doen. En hij wist eigenlijk wel al dit kan nog honderden jaren mee. Juist. Wauw. Het is een soort houten computer eigenlijk. In wezen wel, ja. Ja. Dat is hem, Eise Eisinga. In 1774, toen was er paniek in Friesland, want er was een samenstand van planeten op handen waar je in het voorjaar aan de ochtendhemel een aantal planeten en de maan dicht bij elkaar aan de hemel zou kunnen zien staan. Dat was al voorspeld. En er was een of andere dominee ergens in Friesland die had gezegd: Ja, dat betekent dus het einde der wereld, want dan wordt de aarde uit zijn baan gestoten. En Eisinga die dacht ja, dat is natuurlijk flauwekul. En toen kreeg ie dat idee om dat planetarium te bouwen. Een gigantisch project, want hij heeft er zeven jaar aan gewerkt en toen kon hij iedereen laten zien: er is niks te vrezen van die bewegingen van de planeten. Hier kun je exact zien hoe ze om de zon draaien en hoe wij dat vanaf de aarde kunnen waarnemen. Goed gedaan, jongen. Nou, weet ik toevallig, in 1781 werd de planeet Uranus ontdekt. Ja. Wat moet dat een klap geweest zijn voor Eisinga. Ja, ook dat. Ja, want dit zijn allemaal blote-oogplaneten, oftewel de eerste mensen op de op de wereld bij wijze van spreken konden deze planeten al zien. Ja, ja, hij maakt in de achttiende eeuw het het meest uitgebreide model ooit gemaakt. Hij werkte zeven jaar keihard. Hij is nog niet gaan zitten om ervan te genieten en op dat moment wordt een nieuwe planeet ontdekt. Dat is nou sterrenkunde, dat is wetenschap. Terwijl we hier praten, worden er ook planeten ontdekt. Alleen niet meer in ons eigen zonnestelsel, maar bij andere sterren. Het gaat door.
