Een speeltuin is geen speeltuin zonder dit speeltoestel:
in vaktermen heet het een veertoestel, maar kinderen
noemen deze Deense uitvinding met een grote stalen veer en vrolijke kleuren gewoon een wipkip. Jaja, dit is een eend. Ik wil er geen woerd meer over horen. De wipkip is sinds 1972 niet meer weg te denken. Om jaren speelplezier te kunnen doorstaan, moet hij stevig en duurzaam zijn. Maar tegelijk moet een kleuter hem ook kunnen bewegen. Daarom is de veer van stevig staal, maar de kip van lichtgewicht aluminium. Deze eend bestaat uit twee helften van aluminium
die worden gegoten met een mal van zand.
Om de binnenmal te vormen is er een andere mal, waar een mix van zand en kleefmiddel in wordt gegoten. Er gaan nog wat metalen verstevigingen in en dan wordt het zand mooi afgevlakt. Ze leggen twee haken bloot die straks nodig zijn om de zandmal op te kunnen pakken. De buitenmal wordt op een vergelijkbare manier gemaakt. Er zijn twee mallen, anders zou de eend massief worden.
Dit poeder voorkomt dat het zand blijft plakken.
De binnenmal wordt binnen 20 minuten vanzelf hard.
Voor de buitenmal nemen ze andere maatregelen:
met pneumatisch gereedschap stampen ze het aan. Een pers brengt het gewicht van vier terreinwagens
over op deze houten plank, die het gewicht
gelijkmatig over het zand verspreidt. Nu keren ze het geheel om, zodat de mal die het zand vormde verwijderd kan worden. Het zand is nu bijna massief. Straks vloeit het gesmolten metaal tussen de binnen- en de buitenmal, die beide dus van zand zijn. Daarom gebruiken ze deze schuimrubber blokjes, zodat er zes millimeter ruimte tussen de binnen- en de buitenmal zit. Van die blokjes vinden ze straks niks meer terug. Nu worden de linker- en de rechterkant van de wipkip, dus in totaal drie mallen van zand,
voorzichtig op elkaar gelegd. Het smeltpunt van aluminium is 590 graden Celsius maar hier verhitten ze het tot wel 760 graden, zodat het sneller uitvloeit en de vloeistof de hele mal kan vullen voordat hij stolt. Het gegoten aluminium loopt in de zes millimeter tussen de binnen- en buitenmal.
Na twintig minuten is het metaal gestold en uitgehard.
Op een trilplaat valt het zand weer helemaal uit elkaar.
Het zand binnenin de eend verwijderen ze via een gat
aan de onderkant. Met een slijptol halen ze de overbodige stukjes weg en maken de gietnaad glad. Dan lassen ze er aluminium handvaten op, die op dezelfde manier zijn gemaakt. Er mogen natuurlijk geen scherpe randjes aan blijven zitten. De grondlaag, van polyester verf, is vrolijk geel. Na twintig minuten in de oven is deze laag onverslijtbaar. Met een airbrush tekenen ze de ogen en krijgt de snavel een kleurtje. De springveer waarop de wipkip straks staat, is van een flexibele staalsoort. Daar schroeven ze een stalen borgplaat op. De schroeven verdwijnen onder een deksel. Nu nog een voetsteun – ook van staal
en nu kan de eend op zijn veer. Alles krijgt een laag polyester verf ter bescherming. Als de veer eenmaal aan een blok beton zit, en je graaft dat blok in, heb je een wipkip die
een kinderleven lang plezier geeft!