Satellieten, een ruimtestation, astronauten. De afgelopen 60 jaar is het met duizenden raketvluchten de ruimte ingestuurd. En niet voor niets. Dankzij de ruimtemissie zijn we op de maan geweest. En met satellieten voorspellen we het weer, zien we veranderingen op aarde kunnen we navigeren, communiceren en televisiekijken. Maar ja, wat als zo'n satelliet uit is gewerkt of kapot is gegaan? Wat doen we met die rommel die eeuwig om de aarde blijft draaien? Daar is nooit goed over nagedacht. Als je denkt aan afval, denk je misschien aan rommel op straat. Het ligt in de weg, het valt op. Dus ruimen we met z'n allen dat ook altijd netjes op. En dat is nu net het probleem met ruimteafval: Het is er wel, maar je ziet het niet. De lucht is niet vervuild, maar de ruimte wel. We zien dat satellieten gewoon tegen elkaar gaan botsen. Robin Biesbroek werkt bij de Europese ruimtevaartorganisatie ESA in Noordwijk. Hij heeft een missie: Die ruimterommel moet weg. Wat is ruimteafval nou eigenlijk? Eigenlijk allemaal stukjes die rondvliegen in de ruimte. En die zijn gekomen door ontploffingen in de ruimte...of andere satellieten die tegen elkaar botsen. Dat is een probleem. Maar als je net een satelliet hebt ontworpen, gemaakt, wat veel geldkost...en je lanceert het en dan ontploft het omdat er een brokstuk tegen je satelliet aanvliegt...Dat ruimteafval superlink kan zijn, zie je weleens in films. En ook onze eigen astronaut Andre Kuipers had er last van...toen hij een paar maanden in ruimtestation ISS was. EEN keer kwam er een oude satelliet in onze buurt...en daar konden ze de baan niet goed van bepalen. Toen moesten we in ons ruimteschip gaan zitten. En alle luiken dichtdoen en hopen dat we niet geraakt zouden worden. Gelukkig liep toen alles goed af. Maar de kans op een ongeluk wordt steeds groter. In totaal vliegen bijna 167 miljoen stukken ruimteschroot in een baan rond onze aarde. Enorm veel dus. De meeste zijn klein. Losgeraakte boutjes en moertjes bijvoorbeeld. Maar er zitten ook grote spullen tussen, zoals afgedankte satellieten. Daar zwerven er inmiddels wel een dikke 4000 van rond. En een van die kapotte satellieten is de Envisat. Dus dit is het stuk puin dat weggehaald moet worden? Dat is onze satelliet. Deze gaan we weghalen. In het echt is hij 10 keer zo groot. Hij werd 8000 kilo. Dat is heel zwaar. Dat is te vergelijken met een vrachtwagen. Je hebt hier ook een flinke vuilniswagen voor nodig. Er is geen gewicht in de ruimte. Wij kunnen een kleinere satelliet lanceerden om dit grotere ding weg te halen. En die ziet er zo uit. Deze haalt het afval weg. Hij lijkt op een normale satelliet. Hij heeft allemaal sensoren. Het klinkt als een simpel klusje. Maar het is heel ingewikkeld. Als een satelliet op de verkeerde manier wordt gegrepen valt hij uit elkaar en dan komt er nog meer afval bij. Camera spelen een belangrijke rol. Een satelliet moet kunnen zien dat afval ronddraait. Gaat het zo langzaam? Nee dit is precies zoals het is. Voor ons lijkt het langzaam. Maar voor een satelliet is dat heel snel. Hij komt steeds dichterbij langzaam. Deze blauwe pijl is waar de camera's naartoe kijken. In de dampkring verpulvert alles. Als we deze satelliet kunnen weghalen kunnen we alle andere schroot ook weghalen.
