Welvaart en groei

Coolcat directeur Kahn legt uit hoe hij zijn merk zo groot heeft gemaakt en hoe hij zijn merk heeft weten te onderscheiden.

Roland Kahn is eigenaar en oprichter van modeketen Coolcat. In 1976 opende hij zijn eerste boetiekje in Amsterdam. Nu heeft hij honderden winkels in Europa en het Midden-Oosten. Het was mijn droom een tienerformule te creëren zodat kinderen van alle welstandsklasse er leuk uit konden zien op school dus echt een social brand. Zo zou je het kunnen noemen. Een merk waarbij kinderen bepaalde wat er gekocht werd in plaats van ouders. Hier in het centrale magazijn in Houten komt de kleding via deze deuren binnen. Die gaat dan met een loopband van achteren omhoog naar de verdeelmachine. Boven worden de goederen dan verdeeld volgens de informatie die in de computer zit. Dan gaat het weer terug met een lift naar beneden en dan komt het op pallets. Dit zijn dan de pallets en dat gaat dan naar de winkels toe, 50.000 stuks per dag ongeveer. Om alle spullen voor onze bedrijven te maken zijn er ruim 30.000 mensen aan de slag. Het ondernemerschap maakt dat je continu scherp bent, dat je continu na moet denken over wat je klanten willen. Het geld dat we verdienen is het geld van onze klant. Het draait allemaal om de klant, iedere dag opnieuw. Het leven van je klanten aangenamer maken is onze missie. Zolang we dat blijven doen zullen we succesvol zijn. Hoe gaat alles hier?
Goed. Het gaat zijn gangetje. Ik ben de reis aan het voorbereiden. We beginnen in Bangladesh.
In '80 stortte die markt in. Toen heb ik iets heel belangrijks geleerd, dat je niet alles zelf hoeft te weten. Dat je ook dingen kunt vragen. Toen ben ik om hulp gaan vragen bij mijn belangrijkste huisbaas. Ik zei jongen je bent veel te duur, je moet je spullen veel goedkoper gaan verkopen. Zo word je natuurlijk nooit een social brand. Toen heb ik dus die prijzen allemaal verlaagd en toen ben ik ook gaan zorgen om de eigen productie uit te gaan besteden in Azië. Dus begin '80 hebben we al de eerste productie uitbesteed. Eerst Portugal, Turkije, Italië en later Azië. Ik wilde concurreren. Ik wilde in staat zijn dezelfde prijzen of goedkoper merkkleding te brengen dan onze grote internationale concurrenten uit Zweden en Spanje. Als je in de economische spiraal mee wilt draaien aan de onderkant van de prijsboog maar wel hele mooie kleding wilt maken dan ben je aangewezen op de Aziaten. Als ondernemer ben je vooral bezig met het invullen van de wensen van de klanten. Dat mensen zich meer bewust willen zijn van totale productieprocessen. Hoe gaan we daar nou mee om? Dus als er een wens is van klanten om duurzaam geproduceerde kleding dan zullen we daar op in spelen omdat wij niks anders doen dan invullen wat onze consumenten willen. Dus als die vraag er is en groter wordt, dan mensen meer bewust willen zijn van de totale productieprocessen. Wat vindt daar nou plaats en in welke landen produceren we, hoe gaan we daar nou mee om? Dan zullen we daar op inspelen.