Opgelicht door creditboys

Creditboys zijn een soort loverboys. In plaats van hun slachtoffers te dwingen om zich te prostitueren, moeten de slachtoffers een krediet afsluiten, zoals een telefoonabonnement. Hoe gaan de creditboys te werk?

Jij denkt dat je iemand helpt of dat je nieuwe vrienden hebt. Maar dan moet je een telefoonabonnement afsluiten met nieuwe phone, en nog één, en nog één. De telefoons zie je nooit meer terug. De schulden wel, duizenden euro's per maand. Dit is de wereld van de creditboys.
Zij had een heel sterk verhaal waterdicht. Het voelde niet echt alsof ik nee kon zeggen. Ik denk er nog iedere dag aan. Soms moet ik huilen. NOS op 3 ontdekte dat creditboys nog steeds veel slachtoffers maken die uit angst anoniem willen blijven. Daarom hebben wij hun verhaal ingesproken.
Een creditboy is een soort loverboy, waarbij een loverboy een slachtoffer dwingt om te prostitueren. En een creditboy, die dwingt z'n slachtoffer een krediet af te sluiten, zoals een telefoonabonnement.
Ik leerde ze kennen bij een bushalte. Ze vroegen of ze met mijn telefoon effe mochten bellen daarna nam ze op die telefoon contact op. Gewoon chillen samen, toen spraken we af op het station. Ze zeiden dat ze een telefoon op een vals adres wilde afsluiten. Dat ze dat soort dingen deden en of ik meedeed. Ze gaven me een schuldgevoel. Ze zeiden zonder dat geld kan ik nergens slapen vannacht. Het voelde niet echt alsof ik nee kon zeggen. Dus ik deed het gewoon. Ik dacht sowieso niet echt veel aan wat ik deed.
Ik was net ontslagen bij de Albert Heijn en volop aan het solliciteren. Toen werd ik benaderd door een vrouw die zei dat zij manager was bij KPN. Ze wilde afspreken op Utrecht Centraal. Ik stond te popelen om een nieuwe baan. En zij had een heel sterk verhaal, waterdicht. We gingen de stad in om telefoons te regelen voor haar baas. Daarna gaan we alles ongedaan maken. Geen zorgen. Dit doen we vaker. We zijn echt ervaren.
Ze zeiden dat mijn naam na de aankoop wel uit het systeem gehaald zou worden bij het telefoonbedrijf en niet dus. Natuurlijk. Maar daarna zeiden ze steeds als je het niet doet, zit je wel met al die schulden. Want dan halen we je naam niet weg. Dan moest ik al dat geld van die telefoons echt gaan betalen. Ik voelde mij niet vrij om te stoppen. Zij hielden de telefoons. Ik heb daar nooit geld voor gezien. Het werd ook dreigender. Ze bedreigden me niet voluit. Maar ze zeiden bijvoorbeeld welke geweren zouden zo van ik heb nu deze thuis en ik ga deze halen. Ik dacht dat ze achter me aan konden komen of zo. Als ik zou zeggen dat ik niet wilde. Ik kende die gasten nauwelijks, wist ik veel wie zij echt waren.
En die vrouw zei alleen maar: je doet het hartstikke goed. Alles komt goed. Ze gaf me ook de hele tijd complimentjes: je ziet er leuk uit. Leuke jurk, waar heb je die gekocht. Uiteindelijk ging ze weg en heb ik haar een week lang proberen te bellen. Ze nam niet op reageerde niet op m'n sms'jes.
Het is nu 5 jaar geleden maar laatst kreeg ik nog een dagvaarding van T-Mobile.
Die rechtszaak verloor ik omdat ik gewoon heb getekend.
Er is geen enkel signaal vanuit de winkels dat er meerdere contracten afgesloten zijn er komt nergens een rood of een groen lampje.
Het geeft allemaal vet veel stress. Ik wil gewoon dat het voorbij is en dat ik gewoon weer kan chillen.
Ik denk er nog iedere dag aan. Soms moet ik huilen en dan ga ik maar naar bed.
Aan anderen die er nu in zitten zeg ik: doe het niet. Of stop er gewoon meteen mee. Hoe eerder je stopt, hoe beter. De rekeningen lopen vet op.