Groetjes uit Zeerijp is een boek over verdwenen geld én een verdwenen meester, vriendschap én verkering. Maar ook over de aardbevingen in Noordoost Groningen. Niet voor niets koos Hannah dit boek uit. Ze woont in Groningen.
Welkom bij de waanzinnige podcast. Hai, ik ben Hannah en dit is Groetjes uit Zeerijp. Ik woon niet in Zeerijp. Ik woon in de stad Groningen. En ja, waar Zeerijp precies ligt en hoe ver van elkaar ligt weet ik echt niet. Dat heb ik even nagevraagd. Hannah woont 25 kilometer van Zeerijp vandaan. Haar ouders gaven er het trouwfeest. Zeerijp is dus een plaats in de provincie Groningen. Volgens mij wat ik mooi hoi. Ehm mooi één betekent eigenlijk hetzelfde. Hannah spreekt niet echt Gronings, maar in het boek worden wel wat Groningse termen gebruikt. En eh, koptefeun betekent volgens mij niet zeuren. Niet zeuren. Dat past wel bij de Groningers. Maar waar gaat het boek eigenlijk over? Het gaat over Chrisje en Chrisje die woont in een Zeerijp. En da's allemaal heel leuk en maar op een gegeven moment komt er een aardbeving. En. Uhm ja, door die aardbeving wordt de school beschadigd. Ik kom aan mijn scheuren in de school en daardoor moesten ze dus naar een noodgebouw, maar dat wil ze niet en de rest van de klas ook niet. Dus bedenken ze samen met de meester een plan om een inzamelingsactie te doen, zodat ze geld hebben om de school te repareren. Het gaat allemaal heel goed. Alleen ja, dan gebeurt er iets niet zo leuks. Het geld verdwijnt en de meester ook. Chrisje en een paar vrienden willen uit gaan zoeken waar dat geld is gebleven en waar waar meester Piet is. En ze ontdekken allemaal dingen. En dat is ook best wel spannend. Dus het is eigenlijk een soort detective of niet? Ze zoeken inderdaad een beetje uit wat er is gebeurd en ze doen ook allemaal ontdekkingen. Het is dus een boek over een aardbeving en een verdwenen meester. Maar het gaat ook over twee vriendinnen. Chrisje en Gemma. En dan is er nog een derde, maar die is verhuisd. Ja, dat is dus Roo. En ehm, Roosje eigenlijk. En ze noemt haar Roo. Dat is ook een punt wat ik bijzonder vond aan het boek. Want die brieven, die kun je zo in sommige brieven kan je ook lezen. Je leest in het boek dus de brieven die Chrisje aan Roos schrijft en hoe ze haar mist. En dat vind ik wel heel leuk. Schrijf jij wel eens brieven? Nee, niet zo vaak. Ik praat heel veel met andere. Chrisje wil nooit meer een vriendin kwijtraken. Dus Chrisje en Gemma zeggen tegen elkaar wij blijven altijd bij elkaar. Maar na de aardbeving zegt Gemma ook van ja, misschien ga ik verhuizen omdat mijn moeder het niet leuk vindt dat er een aardbeving is. En daar schrikt Chrisje best wel van, want ze wil natuurlijk niet nog een vriendin verliezen. Je hebt dus Gemma en Chrisje, de vriendinnen. Gemma heeft verkering met een betweterige jongen, Bram. En dan is er ook nog een buurman, meneer van Loon. Uhm, hij is niet zo heel aardig. En hij heeft een teckel en die noemt hier mevrouw van Loon. Ik dacht op het eerste gezicht mevrouw van Loon? Is ie dan een vrouw? Maar later dacht ik oh de teckel heet mevrouw van Loon. Meneer van Loon houdt de kinderen altijd streng in de gaten. Maar de kinderen gaan hun eigen gang. Zij hebben een belangrijke missie. Ja, zoals ik al vertelde, meester Piet die is opeens weg en ze gaan dus echt uitzoeken waar hij is. Dus ze gaan ook naar huis van de meester en gaan op zoek. En daar gaan een stukje over voorlezen. Ineens kneep Gemma me in m'n hand. Ze trok het oortje eruit en gebaar dat ik stil moest zijn voor het geluid van voetstappen. Iemand liep vlakbij het huis. Hij was gekomen. De meester. Mascha verstopte zich snel onder de tafel. Ze krulde zichzelf op als een bange egel. De meester klopte op de deur. Eerst drie keer zacht en toen drie keer heel hard. Ik begon te klappertanden. Het voelde alsof ik op de Noordpool zat. Zonder jas en zonder beschutting. Gemma had ook kippenvel. Dunne blonde haren staken recht overeind op haar onderarm. Waarom deed zij niet gewoon de deur open. Dan was het voorbij. Ik had zin om te huilen, maar mijn tranen waren weg. Er bewoog iets. Mijn ogen werden als een magneet naar het raam getrokken. Er stond iemand voor het woonkamerraam. Ik zag de randen van een gezicht, een voorhoofd tegen het glas, een stuk huid platgedrukt tegenaan. Mijn adem stokte. Deze man lijkt helemaal niet op de meester. Hoe durven jullie in te breken? Riep een woedende stem van buiten. Door zijn adem besloeg het raam. Meneer van Loon? Zegt Emma. Zijn gezicht was super wit. In het midden schoot de twee ogen heen en weer. Als een jager op zoek naar zijn prooi. Ik drukte mezelf hard tegen de muur, maar het voelde alsof zijn ogen dwars door het raam gegleden waren. Ze glibberden rechtstreeks op me af en stopte vlak voor mijn gezicht. Ik wilde niet meer bewegen. Ik ga nu weg, jullie krijgen 10 minuten om te vertrekken anders bel ik de politie! Riep hij. Niemand bewoog, ook niet toen meneer van Loon het stenen pad naar de weg liep. Bram durfde als eerste wat te zeggen. Plan mislukt zei hij zachtjes. Ja, is ook niet zo'n goed idee van jou, zei ik. Mijn stem trilde. Nou, dan verzin je de volgende keer zelf toch iets. Gemma stond op en draaide haar rug naar me toe. Ze stak haar arm door die van Bram. Ik duwde mezelf omhoog. Mijn benen waren stijf geworden door de kou. Ja, dat zal ik doen. Maar mijn idee is vast nooit zo fantastisch als de geniale plan van Bram. Gemma keek me aan. Chrisje gaat vanaf nu maar lekker zelf in haar eentje de meester redden. Of durf ze niet? Ik had er nog nooit zo boos gezien. Een salto op de trampoline vind je ook al te eng dan zal dit al helemaal griezelig voor je zijn. Ik beet op mijn lip om niet te huilen. Kom, we gaan, zei ze. Hoe kunnen jullie nou opgeven? De meester is in nood! Riep ik. Ik greep de verrekijker en gluurde erdoor naar de overkant. Jongens, stel nou dat de meester iets op het spoor was. We moeten geen ruzie maken. Denken aan wat hij zei. Altijd blijven lachen. Maar niemand zei wat terug. Toen ik de verrekijker weer weglegde, snapte ik waarom. Mijn vrienden waren zonder mij vertrokken. Ja dit boek gaat ook heel erg over verkering. Ja wel een klein want Chrisje wil heel graag verkering. En niet omdat ze al verliefd is, maar eigenlijk omdat iedereen verkering heeft. En dan is dat zo en dan voelt ze een beetje alsof van ik moet ook verkering want iedereen heeft verkering. Uhm ik vind dat niet zo, maar Chrisje vind dat wel. Jij vind het eigenlijk een beetje raar van Chrisje dat ze zo in elkaar zit. Ja, nou ja, ik vind gewoon je hoeft niet... Je hoeft niet verkering te hebben omdat anderen verkering hebben. Als jij niet wil dat je verkering hebt, dan wil je geen verkering. En heb jij eigenlijk al wel eens verkering gehad? Nee. Zou je het willen? Ja. Er is veel verzonnen aan dit boek, maar de aardbevingen in Noordoost-Groningen zijn echt. Ze ontstaan doordat er geboord wordt naar gas diep onder de grond. Gas waar heel Nederland de verwarming mee stookt en een lekker eitje kan bakken. Het boren zorgt voor grote problemen. De aarde zakt in, huizen komen scheef te staan en diepe scheuren maken de gebouwen kapot. Daar wordt natuurlijk tegen geprotesteerd en Hannah doet mee. Ik heb inderdaad meegelopen met de fakkeltocht. Toen heb ik met een fakkel gelopen om eigenlijk zo'n protest tegen dat er gas geboord wordt in Nederland. En waarom is dat belangrijk? Omdat het heel slecht voor het milieu is en de huizen trillen ervan. Dat vroeg. Dat zorgt voor aardbevingen. Merk je zelf iets van de aardbevingen? Nee, niet echt. Ik ben niet. Ik ben niet wakker geworden. Ik eigenlijk nog nooit een echt een aardbeving gevoeld of echt meegemaakt. Maar ik zie wel soms scheuren in ons huis, want wij hebben het wel. We wonen niet middenin een aardbeving gebied, maar we hebben wel scheuren in ons huis. En ben jij trots op Groningen? Ik ben heel trots Groningen, want we durven ons te laten horen en mensen lopen over ons heen, maar niet weer terug. Op een gegeven moment is het wel een keer klaar. Hannah stond zelfs op de voorpagina van het Dagblad van het Noorden. Zou het helpen? Zal er nu geluisterd worden naar de verhalen van de Groningers? Ik hoop het wel, ik hoop het wel, want het is wel onze toekomst. Wij moeten er nog heel lang leven, dus ik hoop wel dat mensen der er echt gaan naar luisteren. Of eigenlijk de regering. Dat die er echt naar gaat luisteren. Dit was Hannah over het boek Groetjes uit Zeerijp. Het is geschreven door Lisette van Geel en de illustraties zijn van Iris Boter. Hannah zit in het leesteam van de Kinderjury en luister goed wat we te vertellen hebben. Want de kinderjury, daar kan jij ook aan meedoen. Ik zie ze kinderboeken, leesteam en dit boek stond op een tip lijst van de kinderjury. Hannah zit dus in het leesteam van de Kinderjury. Ja, dat is wel echt een eer. Toch? Geen erebaantje. Dat is een hele eer. Heel erebaantje en ik doe het allemaal leuke dingen zoals dit. Maar iedereen kan meedoen aan de kinderjury. Wist je dat? En als je stemt op je favoriete boek, kan je je eigen lichaamslengte aan boeken winnen. Ga dus gauw naar Kinderjury.nl en stem op jouw lievelingsboek. Dit was het weer. Tot over twee weken. Dan spreek ik Liselot over Twitch en de vlucht van de ijsvogel. Hoi ik ben Liselotte en ik ben elf jaar oud. Ik vind de natuur heel belangrijk omdat het ons bijna alles geeft dat we nodig hebben. Dit is een productie van Studio Popcorn.
