De piloot die uit de cockpit klom

---

De terroristische aanslagen met gekaapte vliegtuigen van 11 september 2001 op de Verenigde Staten zijn wereldwijd bekend. Zeven jaar eerder werd er echter al een poging tot een aanslag gedaan met een vliegtuig. In Algerije werd in 1994 een Frans vliegtuig gekaapt met als vermoedelijk doel de Eiffeltoren in Parijs. Zover kwam het alleen niet. Bij een tussenlanding in Marseille bestormden commando’s het vliegtuig. De co-piloot sprong uit de cockpit om de kogels te ontwijken.

De aanslagen van 11 september staan in ieders geheugen gegrift. Maar de voorloper van die aanslagen was nieuws in 1994, maar is in de jaren daarna in de vergetelheid geraakt. Ook toen was er een groep terroristen die een vliegtuig als een uitermate geschikt wapen zag. En ook toen was het doelwit een monumentaal en tot de verbeelding sprekend bouwwerk. Ze wilden doen wat op 11 september 2001 in New York met het WTC is gebeurd. Eén man is het zeker niet vergeten. De man die sprong. Jean-Paul Borderie is een Franse wijnboer en een ex-piloot. Ja, heel hoog, zo'n cockpit. Boem. Ik ben bekend als de man die uit de cockpit is gesprongen op het vliegveld van Marseille. Het begon op de luchthaven van Algiers in Algerije. Daar wachtte Jean-Paul Borderie op het teken hij kon vertrekken. Hij had een vliegtuig vol passagiers. Hij stond op het punt om naar Parijs te vliegen. Wij zijn de Soldaten van Genade. Wij zijn uitverkoren om te vechten voor Allah, om oorlog te voeren in zijn naam. Vier Algerijnse moslimfundamentalisten van de zogeheten gewapende islamitische groep namen bezit van het vliegtuig. Een van die mannen stond zwijgend bij ons in de cockpit. We wilden de verkeerstoren melden dat we wat vertraging hadden. Maar dat mocht niet van hem. Dus hebben we niks gemeld. We hadden geen idee wat er achter ons in het vliegtuig gebeurde. Het voelde steeds gekker. De man die bij ons in de cockpit was, die GIA-terrorist had twee of die staven explosieven in zijn zak. Toen drong het pas echt door. Toen beseften we pas echt dat het menens was. Gespannen wachtte de buitenwereld op de eisen van de terroristen. Copiloot Jean-Paul Borderie ontdekte al snel dat ze maar één eis hadden. Ze zeiden dat ze naar Parijs wilden. Ze wilden hoe dan ook naar Parijs. Algerije liet het vliegtuig niet vertrekken. Even later kwam een stewardess zeggen dat ze twee passagiers gedood hadden. Die waren al meteen vermoord. Heel snel. Toen Algerije voet bij stuk hield, besloten de terroristen een derde passagier te doden. Ik werk op de Franse ambassade. We verkeren in levensgevaar. Als jullie niets doen, vermoorden ze ons. Werk alsjeblieft mee. Ik zweer dat we hem zullen executeren en naar buiten gooien. We gooien hem zo naar buiten. De deur is al open. Hoor maar hoe we hem doodschieten en naar buiten gooien. Na de dood van de Fransman ging Parijs iets meer druk uitoefenen op de Algerijnse autoriteiten om het vliegtuig te laten vertrekken. Schoorvoetend stemde Algerije in en het vliegtuig vertrok. We wisten toen dat het vastberaden types waren en dat het niet makkelijk zou worden. Dat was zeker. Jean-Paul Borderie en zijn collega's logen dat ze niet genoeg brandstof hadden om Parijs te bereiken. Wij hebben zelf voorgesteld om naar Marseille te vliegen. Eenmaal in Marseille eisten de terroristen dertig ton kerosine, drie keer zoveel als nodig was om naar Parijs te kunnen vliegen. Volgens mij wisten de Franse autoriteiten wat ze van plan waren. Tegen ons hadden ze alleen gezegd: naar Parijs. Dit zijn allemaal gaten van kogels die door de wand heen gegaan zijn. Hoeveel kogels? Geen idee. Tel ze maar. De andere wand zit ook vol. Het is een en al gat. Het vliegtuig werd bestormd door elitetroepen van de Gendarmerie. Ze kwamen via hier binnen en schoten al meteen twee terroristen dood. Passagiers konden vluchten, maar Jean-Paul Borderie zat in de vuurlinie. Ik zat al met mijn achterwerk in het raampje. Ik zag toen dat hij zich omdraaide met z'n wapen. Hij had een uzi. Daar dreigde hij mee. Ik ben toen verder het raampje uit geschoven en zonder kabel gesprongen. Er was geen tijd om terug de cockpit in te schuiven en de kabel te pakken. Dat had misschien twee seconden geduurd, maar dat was al te lang. Eén seconde langer en ik had de kogel gekregen. Ik ben gesprongen en niet goed geland. Maar het was niet anders. Jean-Paul Borderie had begrepen dat hij feitelijk de piloot had moeten zijn van een vuurbom. En dat moest u doen? We zouden het nooit gedaan hebben. Dus dat was mooi niet doorgegaan. Daarom hebben ze in 2001 eigen piloten laten vliegen. Zo wisten ze zeker dat het zou lukken. Voor vliegenierskunst en heldhaftig gedrag.