Boek in beeld

Als de broer van Jas, Matthies, de poldertoer gaat schaatsen, schaatst hij in een wak en verdrinkt. Vanaf dan wordt er iemand gemist waarover niemand in het gezin het mag hebben. De kinderen ontsporen langzaam. Als Jas met haar zusje Hanna bij het meer staat, bedenkt ze zich: één duwtje en Hanna kukelt zo het water in.

Twee dagen voor kerst gaat Matthies, de broer van Jas, de poldertoer schaatsen. Aan het ontbijt vraagt ze of ze mee mag. ‘Nee, dat kan niet,’ zegt hij, en zachter, zodat alleen zij het kan horen: ‘omdat we naar de overkant gaan’. Matthies schaatst in een wak en verdrinkt. Vanaf dan wordt er iemand op de boerderij gemist waarover niemand het mag hebben. Vader is bitter, moeder is radeloos, de drie kinderen ontsporen langzaam. Ze doen experimenten met dieren en Jas droomt van een redder, een Boudewijn de Groot die hen mee kan nemen naar de overkant.
Op een dag fietsen Jas en Hanna naar de dijk. Ze gooien hun fiets in de berm en lopen naar het meer. Hanna gaat op één van de keien staan. Dan lezen we:
‘Ik ga achter Hanna staan en leg mijn hoofd tegen haar windjack aan. Haar ademhaling is rustig. Eén duwtje en ze kukelt zo het water in. Ik zou dan kunnen zien hoe Matthies onder het water is gekomen. En dan doe ik het. Ik duw haar van de kei het water in en kijk hoe ze kopje onder gaat en weer proestend bovenkomt, haar ogen groot van angst, als twee zwarte visdobbers. Ik schreeuw haar naam. ’Hanna! Hanna! Hanna!’ Ik kniel neer bij de waterkant om haar aan haar arm eruit te trekken. Met mijn hele gewicht ga ik op mijn natte zusje liggen en blijf maar herhalen: ‘Niet doodgaan, niet doodgaan!’ Pas als de kerkklokken vijf keer luiden, staan we voorzichtig op. Het water druipt van alle kanten uit mijn zusje. ‘Ik gleed uit,’ zegt Hanna. Ik schud mijn hoofd, duw mijn vuisten tegen mijn slapen, zet mijn knokkels in mijn huid. ‘Jawel,’ zegt Hanna, ‘dat is het verhaal!’.
Maar dat is in elk geval niet het hele verhaal.