Boek in beeld

Als Lisa op zoek gaat naar haar vermiste oom Kolja, struikelt ze bijna letterlijk haar familiegeschiedenis in. Bij de grensovergang tussen Oekraïne en Loegansk komt ze terecht in het Paleis van de Verloren Don Kozak, met telkens weer nieuwe kamers die een deel van het verhaal vertellen. Die vertelling is tegelijk verschrikkelijk en sprookjesachtig.

Aleksandra van Lisa Weeda.
Lisa gaat op zoek naar haar oom Kolja die sinds 2015 wordt vermist. Nadat ze bij de grensovergang tussen Oekraïne en Loegansk eerst wordt tegengehouden, struikelt ze bijna letterlijk haar familiegeschiedenis in. Al snel ontmoet ze haar dode overgrootvader in het paleis van de Verloren Don Kozak. Het paleis is enorm: een graanschuur met zuilengalerijen, portretten van Sovjethelden en telkens weer nieuwe kamers die een deel van het verhaal vertellen. Die vertelling is tegelijk gruwelijk en sprookjesachtig.
De familie bestaat uit Kozakken, vrije geesten die geworteld zijn in een gewelddadige regio. Na hun dood komen ze terug als herten, die waken over het nageslacht. Die herten zijn er bijvoorbeeld ook als Aleksandra, Lisa's oma, afscheid neemt van haar overleden zus.

‘In de verte, in de buurt van de oude molen, ziet ze Nastja in een open kist liggen. Als ze bijna bij haar zus is en iets tegen haar wil zeggen, versperren drie witte herten haar de weg. In hun rug steekt een gouden pijl die oplicht als een lantaarn. Hun lijven dampen in de kou. Er komt stoom van hun vacht. Dan klimt Nastja voorzichtig uit de kist en aait de nekken van de dieren. Bij één klimt ze op de rug. Kort rent Aleksandra achter haar zus aan door het veld. Maar de herten zijn te vlug.’

Aleksandra is een roman waarin oorlog nooit ver weg is. De familiestamboom achter in het boek is geborduurd op een linnen doek die oma bewaart in een oude broodkist. Rode en zwarte lijnen markeren de geschiedenis. Rood voor de liefde en zwart voor het verdriet.