Een pratende maïskorrel, zo groot als een aardappel. Of was het een kiwi? Levi (7) vertelt over het boek Bob Popcorn van Maranke Rinck. ‘En het is een heel ondeugend mannetje!’
Dit is de waanzinnige podcast van dertien afleveringen. Ik ben Levi en dit is het boek ‘Bob Popcorn’. Wat moet ik dan zeggen? Ja, wat gaan we allemaal bespreken? Heb je een idee? Nee. We gaan het hebben over het boek dat jij daar in je handen hebt. En waarom vind je dat boek leuk? Omdat ik hou van popcorn. Waar gaat het eigenlijk over? In maïskorrels, die steeds groter worden in de oven en een meisje heet Ellis, de hoofdspeler in dit verhaal. En dan koopt zij een pak en daarin zit een korrel die steeds groter en groter wordt totdat dat bijna net zo groot als een aardappel is en twee armpjes en benen krijgt. En ook een neus, een mond, twee ogen. En het is een heel ondeugend jochie. ?Maar waarom is die ondeugend dan? Hij maakt kippen aan het schrikken. Kippen? Ja, kippen. Daar zal ik je straks een plaatje van laten zien. Bijvoorbeeld deze. En wat gebeurt daar dan? Dan is er een feestje. En dan eet hij de hele traktatie op. Dat kan toch niet? Ja, dat klopt. Hij heeft ook elke dag honger. Maar Bob is dus heel stout. Ja, wat doet hij nog meer? Ellis heeft twee vaders en Bob had een keer een hele nacht op een vader zijn teen gezeten. Toen werd de vader wakker en hij dacht dat er een muis op zijn teen zat. En toen moest hij gillen. En het gaat ook over een gezonde school of niet? Ja want Ellis neemt altijd popcorn mee naar school. Mag dat? Ja dat mag. In die school mag het niet meer. Oh jee, en dan gaat alles mis. En dan komt Bob Popcorn. Hij zit in Ellis zak en dan gaat ze naar school? Gaat dat wel goed? Dus niet. En hebben jullie ook een gezonde school? Ja, er mag geen snoep mee. Echt niet? Nou tenminste, mijn vader heeft dat één keer gedaan. Twee keer bedoel ik. Hoe bedoel je? Hoe ging dat dan? Ja, nou gewoon. Toen we gingen brood eten, maakte ik m’n broodtrommel open, zag een snoepje liggen en at ‘m op. En de meester had dat niet door. Gelukkig maar, want anders ja, anders was ik de pineut. Hoofdstuk vijf. Even voorstellen. Ik zal me even voorstellen, zegt het mannetje. Ik het Bob Popcorn en ik heb best wel honger. Plotseling begrijp ik wat er aan de hand is. Je bent niet echt, zeg ik. Oh nee? Vraagt Bob. Natuurlijk niet, zeg ik. Ik ben blij dat ik het meteen doorheb. Zo ziet een fantasievriendje er dus uit. Wat zit je nou te kijken? Zegt het mannetje. Ik knijp mijn ogen dicht en schud mijn hoofd. Misschien gaat het dan weer normaal werken en stop ik met mannetjes verzinnen. Maar wanneer ik mijn ogen opendoe, is Bob er nog steeds. Hij tikt op mijn voorhoofd. Ben jij niet helemaal? Euh. Ik ga zitten en doe mijn ogen weer dicht. Zo wacht ik tot het kereltje verdwijnt, maar al gauw voel ik wat kriebelen. Alsof er een muis via mijn been naar mijn schouder rent. Ik krijg er kippenvel van. Bob hier, had je me niet gehoord? Ik heb dus honger. Ik pak het mannetje van mijn schouder. Bob! Zeg ik. Luister eens. Hij draagt zijn zijkant naar me toe. Ik luister. Ik hou van popcorn, zeg ik. Bob knikt. Natuurlijk, heb je ook wat voor mij? Wat bedoelt hij? Hij is popcorn. Dan eet je toch zeker niet? Ssst, zeg ik. Wat ik wilde zeggen is: ik hou van normale popcorn. Popcorn die niet praat. Die geen honger heeft snap je? Pfff, brutaal, mompelt Bob. Ik hoef geen fantasievriend. Zeg ik nu harder. Mijn buurjongen Loetje vindt je vast te gek, maar ik ben vorige week negen geworden. Ik ben er veel te oud voor. Bob trilt in mijn hand alsof er een batterijtje in hem zit. Hij lijkt nog kwader dan net. En dan opeens. Plop, Bob ontploft. Hij verandert in een supergrote witte popcorn. Hij springt op, vliegt door de schuur. Hij brult. Bob stuitert van de lamp tegen het raam en hij valt op de grond. Daar gaat hij als een op hol geslagen opwindpoppetje tekeer. Eindelijk is hij een popcorn, een supergrote, maar dan met oogjes en armpjes en alles. Toch blijft hij ook gewoon popcorn. En ik ben dol op popcorn, één grote hap en het rare gedoe is voorbij. Ik raap hem op en doe mijn mond wijd open. De popcorn kijkt me razend aan. Hij zwaait met zijn vuistjes. Haal het niet in je hoofd. Niemand eet mij op, want ik ben Bob. Ineens bijt hij in mijn vinger. Hé joh, roep ik. Ik mag jou niet opeten, maar jij mij wel. Dan hoor ik iets, buiten, voetstappen op het grind. Dit was het dan, de allereerste aflevering van de waanzinnige podcast. Vond je het leuk? Klik dan op de knop ‘Abonneer’ in de podcast app. Bob Popcorn is geschreven door Maranke Rinck en de tekeningen zijn van Martijn van der Linden. En het volgende boek is van Eefke. Kwallen pap en slakkenvla. Wat? Want je weet het, iedereen houdt van boeken. Toch Lévi? Zijn boeken saai? Dat vind ik echt niet. Heel erg leuk, maar niet heus. Wat? Boeken zijn leuk toch? Ja. Maar ik moet alleen nog even ontdekken welk boek dat is. Ben je er klaar voor? Dan kleppen dicht en snavels toe. Ja nu, luisteren, veel plezier.
