Zesduizend zeemijlen hadden ze al afgelegd. De dagen waren lang en eentonig, maar 's nachts, tijdens lange wachten werd er gefluisterd over een onbekende wereld die achter de horizon verborgen lag. En op 29 september 1598, 's morgens vroeg, zagen ze land.
Een eiland, onbekend en onbewoond een belofte, die oprees uit de golven. De meeste zeelui wilden direct aan land. Maar anderen waarschuwden, want overal lagen rotsen en de branding leek gevaarlijk. Drie dagen zeilden ze rond, op zoek naar een veilige ankerplaats en eindelijk konden ze aan land. Ze noemden het eiland Mauritius en opgetogen gingen ze een nieuwe wereld binnen.
Dit was de beloning waarop ze gehoopt hadden: Uitgestrekte bossen, vruchtbomen, vogels. Maar het meest bijzonder waren die vreemde Dodo's. Zachtaardige loopvogels, die totaal niet bang waren.
Maar na de ontdekkingsreizigers kwamen goudzoekers, jagers. Ze brachten hun varkens, hun vrouwen, hun honden en ratten mee. Ze begonnen te jagen, kapten de bossen, en pakten alles wat ze konden gebruiken. En vanaf dat moment, veranderde alles.
60 jaar na de komst van de eerste ontdekkingsreizigers was het eiland veranderd. De bossen waren gekapt, iedereen was op zoek naar buit en rondzwervende honden en ratten deden de rest.
Van haar soortgenoten had zij al jarenlang niet één meer gezien. Tot nu toe had zij alles overleefd. Maar nu was ze ziek. Ze liep kreupel en het meeste voedsel kon ze niet meer verdragen. Op een koude avond in 1667 zocht ze beschutting aan de ingang van een grot in de Black River Gorges. Ze had het koud, trok haar kop diep in haar veren en huiverde. Ze wachtte, ze wist het niet, niemand wist het, maar zij was de enige dodo die op aarde nog in leven was. Maar toen het donker werd en de storm voorbijgetrokken was, opende zij haar ogen niet meer.
Vier honderd jaar geleden begonnen ontdekkingsreizigers op Mauritius enthousiast te bouwen aan een nieuwe wereld. Maar veel diersoorten verdwenen en van het tropische bos is bijna niets meer over.
Nu ligt er een stad met driehonderdduizend inwoners. Er is hoop op welvaart, toerisme, groei, en dan staan we plotseling oog in oog met die voorbije wereld. Ze is gevonden in 1850, ergens in een grot, in de Black River Gorges, ooit een zachtaardige loopvogel, die we op de weg naar vooruitgang zomaar kwijtraakten. Eén in de rij van onbedoelde gevolgen.
Buiten gaat de vooruitgang onstuitbaar voort.
